Jeśli naprawdę kogoś kochasz, to nie zrezygnujesz z Niego nigdy. Rozumiesz mnie? Nigdy. Choćby nie wiem co zrobił, gdzie był i z kim był. Zawsze wracasz, nieważne jakby Cię zranił. Czekasz i zastanawiasz się co teraz robi, gapisz się całymi dniami na telefon, oczekując że zadzwoni. Jeśli kogoś kochasz to o niego walczysz. Bezwarunkowo. O Niego, o Jego szczęście, o to żeby cieszył się każdym dniem, każdą chwilą. I nie poddajesz się - wiesz, że nie możesz się poddać, bo ta osoba jest wszystkim co masz na tym świecie, co Cię tu trzyma. Jest czymś więcej niż tlen, jest sensem każdego Twojego dnia, każdych Twoich wzlotów i upadków. A gdy upadasz, podnosisz się tylko i wyłącznie dla Niej. Tak, to właśnie jest miłość.

Zniszczył ją. Jakież to typowe dla mężczyzny.

A wiesz co boli bardziej niż strata drugiej osoby? To, że każde jej słowo okazało się być kłamstwem.

Nieważne kilometry. Jesteś moim szczęściem. Gdziekolwiek.

Wiem tylko, że jest mi zimno, że się zgubiłam i że życie znów stało się trudne.

Bo najtrudniej jest odejść. Zostawić coś co dawało tak wiele pozytywnej energii. Tak cholernie dużo radości z życia.

A spokój ma kształt Twoich ramion.

To, że jestem szczera nie znaczy, że nie mam sekretów.

Nie wiem czy umiem jeszcze być taka sama jak dawniej, nie wiem czy potrafię. Staram się wrócić do tych chwil, kiedy było nam łatwiej.

Gdyby On wiedział jak się stoczyłam. Wróciłby. Może z litości, żalu. Ale wróciłby. Na pewno.

Nie nazywaj moich marzeń szaleństwem, jeśli sam oprócz szarej rzeczywistości nie masz nic więcej.

Jednak jakiś głos w głowie nakazał jej w końcu się pozbierać. Nie robić mu tej pieprzonej satysfakcji

Dam Ci radę na przyszłość. Nie zaczynaj czegoś, czego nie jesteś w stanie skończyć. Nie zaczynaj czegoś, co budzi w Tobie strach. Nie zaczynaj czegoś, do czego jeszcze nie dorosłeś.

Spójrz mi w oczy i powiedz, że nie warto było się zakochać.

Wciąż uwielbiam to chamstwo w jego oczach.