Uśmiechasz się, kiedy cię całuję

Uśmiechasz się, kiedy cię całuję.

cz. 24

-Lepiej już?- siedzimy w pokoju, piję herbatę, którą zrobił mi Karol.

-Tak, już okej.

-Jesteś strasznie blada, może chcesz wrócić do mieszkania?

-Mam dużo pracy. 

-Jeśli będziesz się lepiej czuła- mogę pracować na miejscu Ady.

-Nie przeszkadza mi twoja obecność.

-A obiecasz, że przemyślisz to co ci powiedziałem?

-Obiecuję- bierze mnie w ramiona, ściska tak żarliwie, jakby chciał mi przekazać całą tęsknotę jaką czuł, ustami gładzi moją szyję. W głębi serca wiem, że już podjęłam decyzję. Nie mogę bez niego żyć. Ostatnie dni były prawdziwą katorgą. Teraz, kiedy już wiem, że Matylda kłamała nie mogłabym więcej udawać. Dalszy dzień przebiega bez rewelacji. Dostajemy pozostałe zdjęcia. Ujęcia z Malediwów zrobiły na mnie największe wrażenie, pewnie przez sentyment do tego miejsca. 

-Przyjedziesz na kolację?- wymiękam tuż przed zakończeniem pracy. 

-A możemy razem zrobić na nią zakupy?- prawie słyszę jak kamień spada mu z serca. 

-A nie za dużo byś chciał?

-Przepraszam- wzdryga się.- W takim razie będę u ciebie o dziewiętnastej? Może być?

-Zakupy też mogą być- szepczę w odpowiedzi.

*

-Jesteś niesamowita, to było pyszne- mówi, kiedy ostatni kęs zapiekanki znika z jego talerza.

-Tylko się nie przyzwyczajaj za bardzo, z reguły nie lubię gotować- wkładam talerze do zmywarki i biodrem domykam drzwiczki.

-Zrób tak jeszcze raz- szczerzy się.

-Ale co?

-No pupą domknij zmywarkę. Seksi- wybucham śmiechem. Nigdy wcześniej nie słyszałam, że zamykanie sprzętu agd może być seksowne- dawno nie widziałem cię takiej wyluzowanej, uśmiechniętej.

-Napijesz się czegoś?- zmieniam temat.

-Oddam wszystko za sok pomarańczowy.

-Hm, niestety nie mam. Woda mineralna, albo herbata. Przepraszam, dawno nie byłam na większych zakupach- krzywię się.

-Pójdę do samochodu, w bagażniku wożę kilka butelek- szybkim krokiem opuszcza mieszkanie, przytulając mnie przed wyjściem.

Podczas jego krótkiej nieobecności przygotowuję lodowy deser z owocami i bitą śmietaną. Włączam TV i odruchowo sprawdzam, czy grają mój ulubiony program. Jest, Kolacja dla dwojga, całkiem bezsensowne i pochłaniające mnóstwo czasu, ale nie mogę odmówić sobie obejrzenia kolejnych odcinków. Karol wraca z butelką soku pomarańczowego. W drodze do salonu z kuchni zabiera dwie szklanki napełnione lodem. Liczę na miły wieczór w jego towarzystwie, ale wiem jednocześnie, że nie pozamykane sprawy będą nad nami wisieć. Decyduję się raz na zawsze zakończyć ten nieprzyjemny temat.

A.