Iwona

FANPAGE [email protected]

Jeśli chodzi o opowiadanie dzisiaj wieczorem pojawi się kolejna część :)

raz - tyle razy odwracam się za siebie

Jest czas żałoby za miłością...  i czas we­sele­nia się, który kiedyś nastąpi w no­wym roz­dziale z in­nym ciągiem dalszym.

Życie sa­mot­ni­ka nie ma sen­su. Dla­tego każdy człowiek, które­go spo­tyka­my jest już daw­no wpi­sany w nasze życie. Wszys­tko ma sens i jest po­wiąza­ne z przyszłością. Ból uczy, sa­mot­ność uod­parnia, by później, zu­pełnie nieświado­mie na naszej drodze po­jawił się Anioł. Anioł, który ot­worzy zu­pełnie no­wy roz­dział. Który wskaże cel naszej egzys­ten­cji. Na to war­to cze­kać całe życie, choćby miało to nastąpić tuż przed końcem.

Szłam wiec do niego, lekko kołysząc biodrami, czułam, jak włosy związane w niedbały kucyk dotykały mojego karku. Szłam tak, żeby mężczyźni mogli myśleć: Ciekawe, jak ona je ostrygi? Jak całuje? Jaka jest w dotyku? Jak kocha? Jaką książkę ma przy łóżku? Choć wolałabym, żeby im się wydawało, że ziemia się kołysała, a nie moje biodra... Wiedziałam, że niektórzy mieliby ochotę mnie przytulić, inni dać klapsa, a jeszcze inni położyć dłoń na moich biodrach i tam ją zatrzymać. O takiej jak ja jedni myśleli: Ale wyniosła. A inni: Jaka on niedostępna. Byłam taka. Tylko na pozór. Bo byłam też łagodna i delikatna. Bezbronna i słaba. Ale mężczyzn to nie interesowało. Widzieli we mnie tylko to, co pragnęli widzieć. Nie chcieli o mnie nic wiedzieć. Wystarczył im delikatny ruch moich bioder, połysk włosów, odważny wzrok.

Kiedyś to sms od Ciebie z rana dawał mi siłę na resztę dnia, dziś wystarczy mi poranna kawa ;>

Może już dzisiaj spotkałeś człowieka, z którym spędzisz resztę życia w przytulnym domku z gromadką uroczych dzieci. Może rok temu spotkałeś osobę, która wydawała Ci się być przyjacielem, a potem bez skrupułów zostawiła Cię samego z dnia na dzień. Niektóre zdarzenia i osoby nas zainspirują, zaciekawią, a inne zgorszą i sprawią, że już nigdy nie będziemy tacy sami. Jedno jest pewne, nigdy nie należy tego żałować, bo każda osoba wnosi coś unikalnego i niepowtarzalnego do naszego życia.

Gdy­byś upuścił szklankę na as­falt, roz­biłaby się ona na ka­wałki. Jed­ne byłyby większe. Dru­gie mniej­sze.  Gdy­byś na­wet je poz­bierał...  I tak nie udałoby Ci się od­tworzyć sta­nu pop­rzed­niego ów szklan­ki.  Tak właśnie jest z moim ser­cem. To ta­ka szklan­ka roz­bi­ta o as­falt, która mu­si zma­gać się z codzien­nością. Nie wrócę do sta­nu pop­rzed­niego. Zaw­sze będzie ja­kieś "przed", do które­go do cho­lery i tak nie da się wrócić. Ale is­tnieje gdzieś ja­kieś "po", gdzie człowiek zaczy­na no­wy roz­dział.

I ta świadomość, że to już nie moje życie tylko nasze daje mi siłę i poczucie bezpieczeństwa.

obiecaj mi, że nikt ani nic nie będzie w stanie nas rozdzielić, dobrze? obiecaj, że wspólnie damy radę i że już nigdy nie pozwolisz mi uronić choćby jednej łzy. obiecaj, że nasza miłość jest silniejsza od wszelkich przeciwności, że jest trwała i nierozerwalna. obiecaj, że ufasz moim słowom, że ufasz mnie, że nikt nie jest w stanie sprawić, że zwątpisz w moją osobę. obiecaj, ze zawsze będziesz widział we mnie dziewczynę, którą kochasz, że zawsze mój uśmiech będzie powodował Twój. obiecaj, że nie odejdziesz z dnia na dzień, że nie zostawisz mnie. obiecaj, że my to coś na zawsze, coś co będzie trwać i trwać. obiecaj, że damy radę. obiecaj, bo zaczynam wątpić, bo zaczynam się bać, bo zaczynam wariować. zbyt mocno pokochałam, by móc to stracić.

 "Chcę, aby twój świat zaczynał i kończył się na mnie"

Wczo­raj uświado­miłam so­bie, że co­raz częściej się uśmie­cham. Już nie siedzę z paczką chus­teczek i nie płaczę z Two­jego po­wodu. Wiesz.. chy­ba przyz­wyczaiłam się do te­go sta­nu, że nap­rawdę od­szedłeś ode mnie.. cho­ciaż od te­go zdarze­nia minęło 9 miesięcy, to do­piero te­raz to zro­zumiałam. Już te­go nie żałuję. Jes­tem po pros­tu szczęśli­wa, że mogłam Cię poz­nać, przy­tulić, po­całować. Stojąc obok Ciebie byłam szczęśli­wa, te­raz też tak jest, ale już bez Two­jej oso­by. Te­raz mogłabym stanąć nap­rze­ciw­ko Ciebie, wpat­ry­wać się w Two­je oczy i po­wie­dzieć śmiało "życzę Ci szczęścia z Anią", uśmie­chnąć się, pójść da­lej i roz­począć no­wy roz­dział życia. Z no­wymi ludźmi, no­wymi przy­goda­mi, no­wymi miłościami..

- jesteś cała przemoknięta! - krzyknął, widząc ją w progu mieszkania. - rozbieraj się, natychmiast! - nie tak szybko, kochanie. - powiedziała, drwiąco. - zrzucaj to mokre ubranie, ja nie żartuję. przecież się przeziębisz. - powiedział z troską w oczach. rozebrała się do naga, a później niechlujnie zarzuciła na siebie, za duży sweter. - wyglądam jak własna babcia, powiedziała, siadając w fotelu. - lubię dojrzałe kobiety. - zażartował, podając jej ręcznik. wycierała swoje miedziane włosy. klęknął przed nią. - co Ty wyprawiasz? - zapytała. masz takie zmarznięte stopy. chcesz zachorować? - spytał, ubierając na jej nogi wielkie, pluszowe kapcie. - nienawidzę kiedy się tak obsesyjnie o mnie troszczysz. zdenerwowany, podniósł ją, przerzucił sobie przez ramię i wystawił za drzwi. - co Ty wyprawiasz?! - spytała. - musisz się rozchorować. - że co?! - dopiero, gdy będziesz chora, a ja będę mógł siedzieć przy Tobie przez 24/h podając Ci syrop, zobaczysz co to troska. - oszalałeś? - nie. zwyczajnie lubię Cię irytować, kochanie.

Za­kończyłam pe­wien etap i jak na ra­zie nie mam wi­doków na kolejny. Pragnę zacząć pi­sać no­wy roz­dział, ale jak na złość bra­kuje mi słów. Tkwię w bliżej nieok­reślo­nym miej­scu, mniej więcej tam, gdzie kar­tkę przew­ra­ca się na drugą stronę...

"Miłość siostrzana ze wszystkich uczuć jest najbardziej abstrakcyjna. Matka natura nie domaga się od niej owocu miłości."