Iwona

Notki, opowiadania, zdjęcia i wszystko co chcecie mi wysłać można wysyłać na

 [email protected]

Tyle osób pyta się dlaczego zmieniłam bloga. Wiecie Kochani jak to jest dwa różne charaktery nie potrafią długo  ze sobą coś tworzyć. Tak jak już pisałam mam paskudny charakter i nie potrafię robić wszystkiego pod dyktando innych. Jestem osobą , która chce się rozwijać i nie obawiać się reakcji innych. W prowadzenie bloga wkładam całe swoje serce i nie chcę, aby takie sytuacje jakie miały miejsce się powtórzyły.

Swój blog to swój  ;**

Ja uciekam na dwór a Was zapraszam do poprzednich notek i do   KONKURSU :))

Nie obiecuję  Ci, że zapomnisz. Nigdy nie zapomnisz, ale nauczysz się żyć z tą  świadomością. Będziesz mogła patrzeć na Niego i słuchać Jego głosu, a  później odejdziesz by pocałować człowieka, który zastąpi Jego miejsce.  Nie obiecuję Ci, że już nigdy nie będziesz o Nim myślała. Będziesz, ale  ze spokojem... Obiecuję Ci, że nauczysz się żyć bez Niego. I nie  potrzebujesz nikogo, bo sama to potrafisz.

Tęsknie, tak cholernie  tęsknie za Jego głosem, oddechem, który czułam przez pewien czas na  swoim ciele, za jego słodkim mruczeniem do mojego ucha, gdy odgarniał  kosmyki moich włosów. Dziś jest tam.. tak daleko ode mnie. W swoim  mieście, oddalony o setki kilometrów. Pomimo, że siedzi po drugiej  stronie tego monitora to mam chęć teraz spakować swoje rzeczy, rzucić  się w wir obojętności na los i pojechać do Niego. Pragnę jedynie tego,  aby poczuć właśnie ciepło Jego ramion, delikatność warg na swojej  skórze. Chcę się do Niego zbliżyć, szepnąć mu co tak naprawdę do Niego  czuję i zapewnić go, że będę silna ze względu na Niego, na nas i naszą  wspólną przyszłość. Chciałabym okazać mu jakoś swoją miłość w taki  sposób, aby nigdy nie miał wątpliwości względem moich uczuć.

Jeśli prawdziwie ufasz, żadne plotki nie powinny cię zastanawiać

Potrzebuję  po prostu uciec na jakiś czas. Chcę pobyć trochę sama. Uspokoić emocje,  przemyśleć wiele spraw, które na to czekają, zrobić to co mam  zaplanowane od tygodni. Moja psychika nie działa poprawnie. Mam dość.  Mam dość tego narzekania,tych kłótni, tych wszystkich problemów

Wytrzymam. Choćbym miała patrzeć na niego przegryzając wargi, dławiąc się łzami, wytrzymam.

Tylko  on potrafił zrozumieć jej podejście do świata. Tylko on nie pytał  dlaczego śpi w dwóch różnych skarpetkach. Tylko on nie próbował  pocieszać gdy było źle. Dawał jej swobodę do wypłakania się, bo  wiedział, że później będzie jej lepiej. Tylko on bez słowa zanosił ją do  sypialni, kiedy po imprezie nie była w stanie dotrzeć tam sama. To  właśnie on każdego ranka czekał na nią z kubkiem kakao. To on bez  żadnych sprzeciwów oglądał z nią denne komedie romantyczne. To on  podczas ulewy zabierał jej parasol i kazał gonić się po deszczu. To on z  wredną miną pytał "Jak tam na dole", wiedząc, że nienawidzi swojego  wzrostu. Tylko on nie robił jej wyrzutów. A gdy go zabrakło jej świat  się zawalił.

Chciałabym  jak kiedyś zasnąć bez uronienia żadnej łzy. Jak kiedyś mieć przepiękne  sny. Jak kiedyś uśmiechać się cały czas. Jak kiedyś cieszyć się z  drobiazgów. Jak kiedyś nie przejmować się niczym. Jak kiedyś nie mieć  żadnych problemów. Tak bardzo bym chciała, ale to niemożliwe, to Ty  wszystko zniszczyłeś..


To, że nauczyłam sie z tym żyć nie oznacza, że udało mi się zapomnieć.

Nie chcę nowej  miłości. Nie mam siły zaczynać wszystkiego od początku. Nie wyobrażam  sobie przechodzić przez to wszystko jeszcze raz. Skończyłam z  zauroczeniami, romantycznymi spacerami i słodkimi smsami na dobranoc.  Odpuszczam sobie szczęście, które dawniej ktoś obiecał mi na  wieczność...


Odchodząc byłam pewna, że nie zostawisz tak tego, będziesz walczył. nie walczyłeś. A teraz jest za późno.

Nie od razu zrozumiałam, ile dla mnie znaczysz. Dopiero upływ czasu mi to wytłumaczył

O jej uśmiech zatroszczył się nie ten, który powinien.

Nie potrafię wyrzucić Go z moich myśli.

Teoretycznie uważam, że wszystko jest skończone i nie ma o czym gadać, a jednak w środku coś nie pozwala zapomnieć

Chciała by zabrał ją stamtąd, gdziekolwiek..
Byle jak najdalej od tych zimnych spojrzeń
i zaciśniętych w milczeniu ust

`Teraz już wiem jak to jest nienawidzić i kochać jednocześnie.`

pamiętam te słowa, które zabolały mnie tak strasznie. co czułam? nie pytaj, nieważne.


Obojętność bolała bardziej niż słowa, którymi chciał mnie zranić

najbardziej nie lubię tych momentów gdy przechodzi obok mnie ze wzrokiem wbitym gdzieś w ziemie .