Tak wiele mi brakuje. Mi, jako osobie, w charakterze. Jest tyle do zmiany. To jedno wielkie gowno. Jestem taka niezdecydowana. Ciagle zmieniam zdanie. Bawie sie ludzmi, pomijajac oczywiste wyjatki. Nie chce tak zyc. No blagam. Wrzesien sie zaczal dosyc nieciekawie ale mam nadzieje ze wszystko sie ulozy. Szkoda, ze z niektorymi bliskimi mi osobami nie moge byc w stu procentach szczera. Wtedy wszystko byloby jasne. Po prostu nie potrafie, ja chyba uzaleznilam sie od udawania innej osobowosci. Uzaleznilam sie od tego tak bardzo, ze to az stalo sie choroba i tylko momentami objawia sie prawdziwa Ania. Nie wiem co mam zrobic, robic ze swoim zyciem. Nie wiem czy dobrze robie. W pewnych sprawach napewno dobrze, ale w tej jednej? Zmienilam cale swoje zycie dla tej jedynej osoby, ale uzaleznienie tak bardzo wraca. Chyba przez pore roku. Jesien, brzmi dosyc depresyjnie. Z jednej strony wiem ze popelniam blad, ukrywam prawdziwa mnie i udaje ze nie ciagnie mnie do tych rzeczy. Ciagnie. Cholernie. Co jesli rzuce wszystko i to zrobie. To bedzie nieodpowiedzialne, glupie, ale co zlego w ucieknieciu od rzeczywistosci? Musze to wszystko przemyslec, ale gdy z kimkolwiek zaczne ten temat to juz nie mam spokoju. Chociaz, jest taka jedna osoba. Boze, slysze to imie. Przestancie. Wzielam tabletki uspokajajace zeby nie myslec, nie slyszec, pisze z przyjacielem i jest dobrze. Boze, dziekuje Ci za ta osobe. Naprawde, podziwiam te osoby ktore sa przy mnie zawsze. Wystarczy jedno slowo i mysle inaczej. Jak zyc. Chyba jestem tylko do jednego stworzona. 

Boze, kogo ja oszukuje. W sumie, to siebie.