Tak!

Dzień jak najbardziej na tak!;**

 
Zaw­sze trze­ba po­dej­mo­wać ry­zyko.
Tyl­ko wte­dy uda nam się pojąć,
jak wiel­kim cu­dem jest życie,
gdy będziemy go­towi przyjąć nies­podzian­ki,
ja­kie niesie nam los.

Bo­wiem każde­go dnia wraz z dob­rodziej­stwa­mi słońca
Bóg ob­darza nas chwilą, która jest w sta­nie zmienić to wszys­tko,
co jest przyczyną naszych nie­szczęść.
I każde­go dnia uda­jemy, że nie dos­trze­gamy tej chwi­li,
że ona wca­le nie is­tnieje.
Wma­wiamy so­bie z upo­rem, że dzień dzi­siej­szy
po­dob­ny jest do wczo­raj­sze­go i do te­go, co ma do­piero na­dejść.
Ale człowiek uważny na dzień, w którym żyje,
bez tru­du od­kry­wa ma­giczną chwilę.
Może być ona uk­ry­ta w tej po­ran­nej porze,
kiedy przekręca­my klucz w zam­ku, w przes­trze­ni ciszy,
która za­pada po wie­czerzy, w ty­siącach i jed­nej rzeczy,
które wy­dają się nam ta­kie sa­me.
Ten mo­ment is­tnieje nap­rawdę, to chwi­la,
w której spływa na nas cała siła gwiazd i poz­wa­la nam czy­nić cu­da.
Tyl­ko niekiedy szczęście by­wa da­rem,
naj­częściej trze­ba o nie wal­czyć.
Ma­giczna chwi­la dnia po­maga nam do­kony­wać zmian,
spra­wia, iż rusza­my na poszu­kiwa­nie naszych marzeń.
I choć przyj­dzie nam cier­pieć, choć po­jawią się trud­ności,
to wszys­tko jest jed­nak ulot­ne i nie po­zos­ta­wi po so­bie śla­du,
a z cza­sem będziemy mog­li spoj­rzeć wstecz z dumą i wiarą w nas samych.

Biada te­mu, kto nie podjął ry­zyka.
Co praw­da nie zaz­na nig­dy sma­ku roz­cza­rowań i ut­ra­conych złudzeń,
nie będzie cier­piał jak ci, którzy pragną spełnić swo­je marze­nia,
ale kiedy spoj­rzy za siebie
bo­wiem zaw­sze do­gania nas przeszłość
usłyszy głos włas­ne­go su­mienia:
A co uczy­niłeś z cu­dami, który­mi Pan Bóg ob­siał dni two­je?
Co uczy­niłeś z ta­len­tem, który po­wie­rzył ci Mis­trz?
Za­kopałeś te da­ry głębo­ko w ziemi, gdyż bałeś się je ut­ra­cić.
I te­raz zos­tała ci je­dynie pew­ność, że zmar­no­wałeś włas­ne życie.

Biada te­mu, kto usłyszy te słowa.
Bo uwie­rzył w cu­da, do­piero gdy ma­giczne chwi­le życia odeszły na zaw­sze.

~ Paulo Coelho - Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam