"(...)
-I on wtedy powiedział, że to nie ma sensu, że tak na prawdę nigdy nie miało prawa bytu, że nie powinniśmy nawet zaczynać, bo to było skazane na porażkę już wtedy, 29 listopada..
-Serio tak powiedział?
-Nie. To ja tak pomyślałam, ale trwałam w tym głupim przekonaniu, że jeszcze będzie fantastycznie. Bóg to jest jednak złośliwy, a moje życie to najlepszy dowód na jego istnienie. Codziennie rano myjąc zęby przed lustrem gratuluję mu poczucia humoru i wypominam, że mógł jednak skończyć to co zaczął i nie zostawiać mnie takiej na wpół "do życia".
-Pieprzysz głupoty.
-Serio!
-To co zrobisz 29 listopada?
-Zapalę mu znicz.
-To on nie żyje?
-Żyje, żyje i chyba ma się całkiem dobrze. "Stajlisz". Jak ja kurwa nienawidzę jego opisów. Tu mi mówią, że on cierpi, a z drugiej strony widzę, że ma się całkiem nieźle. Zakłamany człek...
-...
-Widzisz, bo dla mnie to on umarł. Jego już nie ma. Nie istnieje i miejmy nadzieje, że nie zachce mu się zmartwychwstawać.
-Czemu miałby niby chcieć? Chyba już nie ma po co.. Przecież odnalazłaś swoje szczęście w uśmiechu innego faceta.
-Z dłuższymi włosami. Ano. Nigdy nic nie wiadomo. Mam nadzieję, że dobrze się bawi ze swoim haremem koleżanek, których tak nienawidziłam. "Tylko koleżanki".
-Coś za bardzo przeżywasz..
-Bo mi utkwił w pamięci, dupek jeden!
-A ja myślę, że Ty wciąż coś do niego czujesz.
-Nic a nic. Zero. Nada. Null.
-A ten nowy wie?
-O czym?
-O tym. Widzę jak się zachowujesz. Gdybyś go zobaczyła na ulicy do końca tygodnia słuchałabym realicji na ten temat, za każdym razem w inny sposób. A wiesz.. podobno nigdy nie przestajemy kogoś kochać. Po prostu przyzwyczajamy się do jego nieobecności. "


Ż Y C I O W E

Czy wspominałam już, że nie lubię ludzi..?