Niech śpiewają!

Czas na trochę blogerstwa.

Jedno z moich Małych Marzeń się spełniło. Chciałam pojechać na obóz wędrowny z moją drużyną wędrowniczą. Zatem pojechałam.. Obóz wędrowny zdecydowanie był (tzn. prawie każdej nocy spaliśmy gdzie indziej, to nic, że w sumie nie biliśmy rekordów przejść), drużyna wędrownicza - a jakże, inna kwestia, czy moja..

Po kilku dniach padła bateria w Nikusiu, a że między D60 a D80 jest dla mnie niezrozumiała przepaść technologiczna, resztę zdjęć robiłam w głowie. I przyznam, że dzięki temu widziałam więcej.. Świat jak uporządkowane kadry zdjęć? Być może. Często zdarzało mi się patrzeć szerzej i dalej, niż to co mam na szlaku pod nogami. Dzięki temu odkrywałam zupełnie nowe przestrzenie i cieszyłam się, gdy ktoś do mnie wtedy dołączał się i podziwiał je jak ja.

Więcej pokory, więcej, pokory..

Poznawanie ludzi to jednak wciąż moje hobby. Zwłaszcza, jak są to wartościowe osoby.. Od których mogę się jeszcze wiele nauczyć. I jakie to miłe uczucie być poznawanym. Wiele można wtedy odkryć. W sobie.

/jak to brzmi.. jak wynurzenia słodziaśnej tszynastky/

Anyway. Jak ja się cieszę, że wreszcie mogłam wziąć udział w dużym wydarzeniu kulturalnym w mieście nie jako organizator czy stojąc za barem, ale jako uczestnik. Koncert Peszek niezwykle energetyzujący, a Nosowskiej raczej refleksyjny.. I ten spacer moim pięknym, nocnym miastem. Kocham je.

/hmm.. to też tak brzmi?/

Wcale nie brakuje mi komarów, wilgoci i błota. Za to Namiot Party Squad, nocne obiady czy powtarzające się co krok teksty Barei stały się już dla mnie standardem dnia codziennego i tęsknie za tym. Zupełnie jak za starych czasów, gdy wracało się do domu i trzeba było na nowo się przyzwyczaić do spłuczki w toalecie.

/no tak, przecież ja mam 18 lat i 22 lata doświadczenia../

No to teraz zobaczymy, jak to wyjdzie. Gdzieś jest mała nadzieja, ale jak to dziś śpiewała Kasia "cóż jedyną matką, jaką znasz, jest nadzieja, głupią matkę masz".

Jeszcze dziś i jutro, a potem pojutrze i znów. Dom na Rozstaju Dróg czeka. Trzeba urwać się ze świata. Tak jak wtedy, gdy "iść, ciągle iść, w stronę słońca". Bo bez niego nie byłoby mojego życia. No nie, byłoby zapewne inne. Ale nie takie.

Świadomość, że jest się silnym, czasem zabija.

--

photo by me

HAL Widmo

Karpacz '09