Wszytko to co napisałam, od razu kasowałam. Nie mam weny już od dłuższego czasu, a nie chcę tutaj spamować pustymi słowami. Chociaż każde słowa wydają się być teraz tak cholernie puste. Nie mam natchnienia, lecz jest pewna ochota. Ochota na oczyszczenie. Słyszałam, że ból oczyszcza. Nie, nie, nie. Nie jestem masochistą. Myślałam, że to może kwestia wygadania się. Jednak nie, teraz wiem, że to również nie. Chciałam, zapić to co się dzieje w mojej głowie. To też nie jest dobry pomysł. Nie mam żadnej koncepcji. Nie wiem co ze sobą zrobić, chodzę w domu od jednej ściany do drugiej. W szkole błądzę po korytarzach. Wychodząc z czterech ścian rzekomego "domu" zakładam słuchawki, uśmiecham się i śmieję bez końca. Śmieję się bez powodu. Śmieję się do płaczu. Taki mały, nagły atak. Wydaje się być oznaką radości, a może...? Może ktoś zauważyłby, że to śmiech histeryczny z presii, bezradności, obawy przed dniem natępnym. Tak sobie to tłumaczę. To wydaje się być w miarę logiczne.

I patrzę, i patrzę wciąż na to zdjęcie.
Bije z niego pewien blask.
Rozwiewający wątpliwości.
Nastrajający optymistycznie.
Spowity promieniami słonecznymi.
Zadowoleniem z mijających chwil.

Nie mam pojęcia, czemu je wygrzebałam. Czemu nie wzięłam kolejnego zdjęcia z cudnej sesji. Obrazka pieknego, którym każdy by się zachwycał. Ujętego w twórczy pomysł nadając artystyczny wyraz fotoblogowi. Nie. Wybrałam skromną, zwykłą fotografię z wakacji sprzed trzech lat. I podoba mi się bardziej niż modelki topless, ubrane w niewielkiej części w kreacje od Diora, stojące pośród mrocznych drzew ciemnego lasu. To bezsensu. Pieknie wygląda, ale jest już tak częste. To przereklamowane i powiem wam rzygam ! Naprawde, rzygam.