Po dwóch tygodniach wróciłem do swojego rodzinnego domu, w którym naszło mnie sporo refleksji. Przede wszystkim ważny był dla mnie aspekt przeszłości, która odegrała i odgrywa kluczową rolę w osiąganiu przeze mnie dojrzałości emocjonalnej, coraz to szerszej inteligencji oraz bardzo potrzebnej w mej codzienności dyplomacji.
Napisałem dwie części książki, które spotkały się z odzewem różnorakim. Jedni płakali podczas pierwszej części, innych zatrwożyło, a jeszcze inne persony czekają na trzecią część. Są również i tacy, którzy uważają, że mój język jest adekwatny do poziomu zła, którego zaznałem dlatego gatunek określić można tychże wypocin jako dramat.

Spoglądając na piękne niebo w sieni na pierwszym piętrze, doszło do mnie, że niewidzialne jest niewidoczne dla oczu i dobrze patrzy się tylko sercem. Stąd postanowiłem, że wszystko to co napisałem zostanie na dniach usunięte i powstanie coś w zupełnie inny deseń.

Żyjemy w czasach, w których hejt w końcu jest potępiany. Sytuacja jednego z polskich raperów, na której ostateczny koniec wyczekuje, uświadomiła mi aspekt przemocy fizycznej, słownej, cierpliwości oraz kruchości relacji, przemijania i ulotności.
Jesteśmy podatni na coraz to większy stres, który znosimy coraz gorzej. Staramy się go zwalczyć w różnoraki sposób, nie zawsze odpowiedni dla naszego organizmu, umysłu i ducha. Często robimy rzeczy odwrotne, przewrotne, zawrotne, nie tylko dla siebie ale również drugiej strony.
Stajemy się coraz mniej stabilni, przychodzimy i w tym samym tempie odchodzimy. Lokujemy się w wynajmowanym pokoju zamiast w kupionym, zbudowanym domu. Zamykamy drzwi na dobro i otwieramy okno na zło.
Stajemy się coraz większymi paranoikami, zbieramy coraz to gorsze doświadczenia.

Jak sobie z tym wszystkim poradzić, przede wszystkim jak zacząć o tym mówić, wydusić z siebie problem, stanąć z nim twarzą w twarz? Zawsze lubiłem pomagać ludziom w aspekcie psychologii behawioralnej, chyba od czternastego roku życia. Podczas ostatniego roku odbyłem około trzydziestu rozmów z trzydziestoma kobietami w wieku nastoletnim.

Postanowiłem, że opiszę swoje doświadczenia od przedszkola po okres studiowania, w których ukażę awers i rewers problemu jakim jest hejt, wyzywanie, obrażanie, wywyższanie się i ponizanie, sarkazm niewłaściwie użyty, cynizm, pierwsza uwaga w przedszkolu, podstawówce, liceum, rozmowy z pedagogami, w których byłem obwiniany za to czego nie zrobiłem, a następnie sprawa ucichła, podobna sytuacja miała miejsce na studiach i również o niej nadmienię.
Będzie opisane jak ja dostałem od życia, ale i też jak ja innym to życie utrudniłem.

Będzie obszerna część na temat moich związków oraz na temat w/w rozmów z dziewczynami od października 2018 do sierpnia 2019.

Z uwagi na dobre imię, nie będę wspominał o żadnej sytuacji związanej z moimi przyjaciółmi, znajomymi, a imiona niektórych osób będą zmienione.

I najważniejsze  przy okazji osiągnięcia bodajże szesnastego roku życia, zacząłem wyciągać wnioski  te odpowiednie i pochopne. Również to opiszę.

Będzie to pewnego rodzaju oś czasu, nie mylić z życiorysem, autobiografią, którą jak zobaczysz w formie liter układających się w wyrazy, zdania, akapity, rozdziały, to przynajmniej w jednym zdaniu się utożsamisz. Jeśli tak nie będzie to z góry przepraszam.

Moje życie niejednokrotnie zostało ocenione jako bogate w doświadczenia damsko-męskie z racji też swojej orientacji seksualnej, ale też chcę nadmienić o środowisku LGBT+, o osobach panseksualnych, biseksualnych, homoseksualnych, z którymi miałem przyjemność rozmawiać.

Bez polityki, bez zbędnych kazań. Czyste fakty i moje przemyślenia.

Będę chciał oddać emocje, jakie mi towarzyszyły przy danej sytuacji, próbując przenieść się w głąb, dlatego myślę, że ta oś czasu będzie miała kilka rozdziałów i postaram się pierwszy z nich opublikować do końca listopada.

Liczę na pozytywny odbiór, taka oś czasu również jest mi potrzeba by poukładać sobie w głowie dokładnie wszystko jeszcze raz.

Do zobaczenia moich słów w Twoich oczach.