Ludzie.

Niby składają się z ciała, kości, duszy i miliona flaków.
A jednak mają w sobie to coś, co przyciąga do nich naszą uwagę.
Mają w sobie to ciepło, które nie każdy potrafi wydobyć.
Mają w sobie coś wyjątkowego.
Dla każdego z nas jest to coś innego.

Czujemy do tych karykatur pewne uczucie.

Czasami jest to coś zwykłego.

Innym razem jest to coś znacznie większego, wtedy możemy nazywać ich swoimi przyjaciółmi.

Mamy do nich zaufanie, czujemy się przy nich bezpieczni.

Inną grupę ludzi darzymy uczuciem, którego nie potrafimy opisać kilkoma słowami.

Jest to coś również wyjątkowego.

Osoby te wpływają na nas szczególnie.

Widzimy w ich wyglądzie coś pięknego.

W ich słowach coś cudownego, ale nadal nie jest to spełnienie naszych marzeń.

Wciąż brniemy do przodu.

Tylko nieliczni znajdują osobę, którą darzą największym uczuciem jakie jest.

Nie ma ono nazwy.

Pochodzi od miłości i zakochania, ale to nie to.

To uczucie sprawia, że osoba jest dla nas całym światem.

Nie widzimy nikogo innego poza nią.

Potrafimy dla niej zabić.

Nie da się określić siły, która jest pomiędzy nami, a nią.

To coś niesamowitego.

Ale jak to każdy ludzki wytwór...

Jest i haczyk.

A haczykiem jest to, że zazwyczaj osoba, do której to uczucie wysyłamy, nie oswzajemnia go i zostajemy z tym jak idioci. 

Sami, załamani, nie mający chęci do życia.

Czujemy się beznadziejni i niepotrzebni.

Oto cała filozofia uczucia.

Niby jest piękne...
Pięknie chujowe.

                                                                                            ~ carwel