^{wiedziałam, że zeszła jesień (a nawet lato) da mi o sobie znać.}

^{zawsze znajdzie się coś, co mi o niej przypomni,}

^{czy to zwykła lekcja niemieckiego, czy siedzenie na scholi co piątek o 16:30.}

^{takie kłujące, małe szpileczki albo może raczej krótkie przebłyski ulatujących wspomnień.}

^{pewnie właśnie tamta jesień, tamten świat w ten sposób umiera.}

^{tak jak człowiek, który na sądzie szczegółowym widzi całe swoje życie, które przelatuje mu przed oczami jak obrazki w kalejdoskopie,}

^{jak zimne ognie, które szybko się zapalają i równie szybko gasną,}

^{jak cytryna przed wyciśnięciem ostatnich soków,}

^{tak ona w ostatnich, przedśmiertnych paroksyzmach wyświetla mi w głowie migawki z przeszłości.}

^{i pozwolę sobie znów zacytować:}

Nie można tkwić wczepionym w swój dawny świat.

Bo i tak go coraz mniej rozumiesz.

Bo się rozsypał i rozsypuje się z każdą chwilą jak rozbite kryształowe lustro.

I ani nie potrafisz zobaczyć siebie takim, jakim byłeś, ani w tych okruchach nie zobaczysz tamtego świata.

Nie próbuj oceniać swojej przeszłości kategoriami współczesnymi tak siebie jak innych, jak cały tamten odchodzący w ciemność świat.

^edit:

^{co nie zmienia faktu, że to boli jednak...}

^{...a w TAMTO miejsce już nie chodzę na spacery.}