piątek.

już, poczekaj chwile.. daj mi sekundę, a zapomnę.. zapomnę kolor Jego oczu, który z zielonego w świetle słońca zamieniał się w magiczny szmaragd. to zabawne, ale czasem w Jego oczach widziałam turkusowe świetliki, czy to możliwe? ah tak.. zapomniałam, ze gdy człowiek jest zakochany wszystko staje się możliwe.. daj mi sekundę, a zapomnę ton Jego głosu, tak ciepły, gdy wypowiadał te najważniejsze słowa czy gdy snuliśmy plany o przyszłości. daj mi kolejna, a zapomnę o Jego szczerym uśmiechu, tak zaraźliwym, ze nawet w najgorszy dzień i mnie się udzielał.. następną wykorzystam by zapomnieć o bezpieczeństwie, tak bezgranicznym, które czułam każdego dnia i o czułości, którą mnie obdarzał. kilka kolejnych sekund zajmie mi wymazanie z pamięci uczucia tego cholernego szczęścia każdego dnia, gdy tylko On był blisko.. widzisz? potrzebuje tylko kilku sekund by wymazać każdą wspólną chwile, każde marzenie. nigdy jednak nie zapomnę pustki, tej cholernej pustki, która nastała, gdy odszedł. nie chce, po prostu nigdy więcej nie chce przywiązać się do kogoś na tyle by, gdy go zabraknie znowu się tak poczuć. NIGDY WIĘCEJ.