Uśmiech

Sobotni spacer po Łazienkach. Ostatnia chwila, aby pozwolić swoim myślom odfrunąć gdzieś daleko, zagubić się w marzeniach i zapomnieć na moment o całym fizycznym świecie opisanym milionami równań. Potrzebuję tego, ale musze też wrócić. Czuję się jak kauczkowa kulka puszczona swobodbnie, odbijająca się od ścian dwóch różnych światów. Codzienność nie pozawla mi bywać w świecie emocji, świat emocji jest zupełnie inny niż ten prawdziwy. Czy muszę z któregoś z nich rezygnować? Czy nie mogę po wyjściu z gmachu fizyki pozowlić swoim uczuciom wyjść na zewnątrz? Czemu muszę kryć się z tym, że muzyka mnie rozczula, że mam miękkie serce i nadmiar uczuć. Chciałbym podzielić się nimi z tą, przed którą nie będę musiał niczego udawać. Kobietą pełną pasji, muzą, która będzie mnie inspirować. Tak bardzo bym chciał, abym mógł razem z nią odpływać w ciepło myśli z dala od chłodnego i nieczułego świata. Wracam na ziemię...

Najszczerzej uśmiechają się oczy.