Nie lubię tego odruchu. Jak to jest, że trudno się powstrzymac od czegoś czego się tak bardzo chce, a jednocześnie cały czas się przed tym broni? Od kiedy zastanawiam się nad konsekwencjami? Buu, starzeje się. Co nie oznacza, że ostatnimi czasy czuję się jak za dawnych lat. Trudno sobie wyobrazic, żeby mogło byc lepiej. Chociaż czasem pewne dziwne oczy uświadamiają, że lepiej może byc, ale z dala od tego wszystkiego co tak cieszy. 

Lubię te zaskoczone spojrzenia. Pewnie ja też bym tak wyglądała gdybym mogła się na to popatrzec z boku. Jak łatwo jest się śmiac mając obok takich ludzi... A jak później trudno się odwrócic i wrócic do swojego własnego towarzystwa. 

Jest tyle pytań, które chciałabym zadac... Jednych nie wypowiem, bo się boję ich wymówic, na inne nie chce znac odpowiedzi, a jeszcze inne mogłby zostac wykrzyczane prosto w twarz, gdybym tylko rozmawiała z odbiorcami. I jest takie jedno ciche marzenie, które chciałabym spełnic, ale boję się konsekwencji (wtf? ;/) I boję się, że druga częśc składowa nie będzie powielac tych zamiarów. 

Żeby tak zdarzało się, że pomyślę zanim powiem... Świat byłby lepszy, ba, łatwiejszy. Może kiedyś nauczę się nie peszyc pod wpływem tego spojrzenia...

Tak czy siak zdjęcie udane... takie dni to mogę miec codziennie. 

Ataki śmiechu, ciekawe rozmowy, Arabii, spacery i niekończące się przegadywanie... Co z tego, że za dużo nie mogę od tego oczekiwac? Ważne, że chociaż na chwile mam to czego chce. I tyle na ten temat, bo miałam nie pisac o tym, więc nie.

A jutro TO.
To nic, że mój układ odpornościowy wymyślił sobie wakacje, akurat dziś.
Boję się...