Chyba w siebie nie wierze. Chyba straciłam wiare we wszystko co umiałam zrobić. Chyba już nic nie potrafię.

Dobija mnie wszystko wogół. 

Jesień idź sobie ! Bo ta pogoda dobija..

Największym niebezpieczeństwem w naszym życiu są nasi bliscy.

To właśnie oni najdotkliwiej ranią, bo doskonale wiedzą, gdzie uderzyć, żeby bolało.

Czasem mam ochotę stąd uciec. Mam dość patrzenia na wszystko z boku, jakby mnie to wszystko nie dotyczyło. Mam dość sztucznego uśmiechu, spędzania czasu.. Te wszystkie kłamstwa, ta nieprawdziwa miłość. Po co to wszystko? O wszystkim wiem, nie jestem głupia, nie mam pięciu lat i rozumiem wiele rzeczy. Tylko nie rozumiem dlaczego.. Dlaczego to wszystko dzieje się w ten sposób? Dlaczego to nie jest prawdziwe? Albo czemu nie powiedzą mi prawdy? Przecież i tak im wszystko jedno.. Wielcy przyjaciele, jak się im nudzi, jak czegoś trzeba, bo inaczej ani się nie odezwą, ani nie mają czasu. Rodzinka tez udana, porządna. Ale nie dla mnie, są szczęśliwi sami ze sobą. Mnie tam chyba w ogóle miało nie być. Te wszystkie twarze, tak na prawdę obce, nieznajome.. Tyle lat i nie mieć niczego. Tego już się nie da znieść. To uczucie, ten ból i rany.