smak pomarańczy- ja łaknę jej również...

to silniejsze niż narkotyk, jaśniejsze od słońca na niebie i wszystkich gwiazd spadających, dłuższe niż nasze życie, trwalsze od mijającego czasu.... piękniejsze od całego Boskiego Stworzenia...tak bolesne a jednocześnie uśmierzające największe cierpienie. nieodgadnione, niewytłumaczalne.... rozświetlające ciemność wokół, zwykłą świadomością tego co niezrozumiałe........jak deszcz na policzkach mieszający się ze słonymi łzami...jak śmiech przez łzy.....jak to jedno jedyne tak dziwne i specyficzne uczucie w gardle.....wieczne....nieśmiertelne.....nawet czas tego nigdy nie zabije, ten bezlitosny kompan naszego życia. piękne jak te noce....każda jedyna i niepowtarzalna, każda będąca odrębnym wspomnieniem...ten stan permanentnego szaleństwa, stan niepoczytalności....tak jak wtedy......niemożność przestania......niemoc ulitowania się nad samym sobą....chęć cierpienia, chęć TEGO.....jedno pragnienie umiłowania....brak kontroli nad samym sobą przez tą myśl....dać się ponieść tak jak wiatr niesie z sobą nowe zmartwienia, plany czy marzenia......lecieć z wiatrem do tego celu......tam gdzie to szaleństwo...silniejsze od wolnej woli, sparaliżowanej jedną myślą......nie potrafisz złapać kontroli nad samym sobą i nie żałujesz tego...bo za to jedno uczucie oddasz wszystko co masz, nawet własną poczytalność...chcesz zwariować....wbrew samemu sobie Twoja podświadomość dąży do tego i nie potrafisz się powstrzymać.....chcesz tych chwil......bardziej niż żyć....to niezastąpione, ważniejsze od tlenu......a odpowiedź zna Bóg i on nad nami czuwa i nie daje nam spać......prowadzi nas do siebie...choć przez chwilę...choć kilka sekund..... gdy słońce wschodzi i gdy zachodzi...o poranku i o zmierzchu....promienie rozświetlają ciemność, okrywającą bezsilność...i wiesz, że już wszsytsko nigdy nie będzie takie samo jak kiedyś....jakże wielka w tym jest tajemnica!