da

ludzie mają jakiś problem, ale taki wewnętrzny.

bo jak można nie wiedzieć, kim się jest?

a może to ja mam problem z własną identyfikacją?

staram się codziennie, nie mówić nic, co mogłoby grozić załamaniem kontaktu.

nie jest mi dobrze z tym.

nie jest dobrze, bo ciągle mam wrażenie że szukam czegoś, co mogłoby mi pomóc.

staram się codziennie, żeby znaleźć pozytywny punkt myślenia.

którego mógłbym trzymać się sztywno dzień w dzień, i nie patrzeć na inne rzeczy, które mogą mnie dobić.

ale tak ciężko to znaleźć.

mieć problem z tym, że moja kobieta robi rzeczy, których później będzie żałować.

żeby uchronić ją przed moimi błędami z przeszłości.

czy to normalne?

czy tak się da?

czy można choć raz spotkać się z tym że zaakceptuje to, co do Niej mówię, i żeby nie miała z tym problemu?

na wszystko jest podobno jakieś wytłumaczenie.

a ja nie potrafię go znaleźć.

do niczego.

tylko co jest do niczego? czy to ja?

zamknąłem się w swojej własnej głowie, nie potrafię być

nie potrafię istnieć

nie potrafię śmiać się, cieszyć się

potrafię być tylko smutny i ciągle być zły.

zirytowany.

co mam zrobić, żeby pozbyć się takiego siebie?

szukam odpowiedzi.

mógłbym poskakać po asku, formspringu, zapytac na fejsie

nikt mi nie powie, tego czego potrzebuję usłyszeć. czy też przeczytać.

bo sam nie wiem, czego potrzebuję usłyszeć. albo przeczytać.

nie wiesz tego nawet Ty, ani Ty, ani Ty, ani Ty, ani Ty, ani Ty.

a wiesz dlaczego?

bo ja nie wiem.

jestem zasranym nudziarzem, egoistą.

i podobno patrzę na czubek swojego nosa.

ale ja naprawdę nigdy nie chciałem źle dla nikogo, zawsze wszyscy chcieli dobrze dla mnie.

co można jeszcze zmienić?

czy jest dla mnie jakaś szansa?

za dużo pytań.za dużo mówienia, za mało roboty.

może czasem po prostu lepiej się położyć, zasnąć, i mieć wszystko gdzieś, bo wtedy się nie myśli.

sen jest fajny.

chcę zasnąć.