Siedzisz na ławce, znów wszystko wraca, znów nawiedza Cię ten psychiczny paraliż. Ręce Ci drżą, ledwo trzymając ostatniego papierosa, oczy sklejają spływające łzy, w głowie masz dwa miliony różnych myśli. Nie wiesz o czym myślisz, czujesz tylko smutek rozpierający Cię od środka. I nagle zamykając oczy widzisz Jego, uśmiechjącego się do Ciebie, chwytającego Ciebie za kolano gorącą dłonią. Słyszysz w głowie jego głos wyznający Tobie miłość. I nagle wszystkie mięśnie sie Tobie rozluźniają, uświadamiasz sobie że wszystko co czułaś dwie sekundy temu to TYLKO Twoja wyobraźnia, to TYLKO Twoja samotność w danej sekundzie. Uświadamiasz sobie to, jakiego cudownego faceta masz, jak bardzo Ciebie kocha, i jak bardzo Ty kochasz jego. Jak bardzo brakuje Ci go teraz tu obok. Dlatego wracasz do łóżka, zasypiasz, i budzisz się tylko dla niego, tylko po to, by móc się do niego przytulić za kilka godzin, na kilka minut, a potem znów być samej i czekać na kolejną sielanke.

Szczęście. Moje małe szczęście.