Park, siedziałam na ławce. Łzy cisły mi się do oczu.. W zaciśniętych i mokrych już od łez rękach trzymałam czerwony kalendarzyk. Spojrzałam na okłade po której spływały mnóstwo niewielkich kropelek łez. Cała byłam roztrzęsiona. Spojrzałam po raz kolejny na kalendarzyk który trzymałam w rękach i bez zastanowienia otworzyłam na pierwszą stronę, pierwszy miesiąc i nagle wszystkie wspomnienia wróciły. Spojrzałam na date która była zakreślona w serduszku.. 7 styczeń. Przed oczami ukazał mi się on, my... ten dzień. Pierwszy pocałunek. Pierwsze szczerze wypowiedziane "kocham" . Serce zaczeło mi być jak wtedy, gdy go ujrzałam.. Łzy coraz bardziej spływały po mych policzkach. Szybko przewróciłam kartkę dalej. Kolejny miesiąc.. I tak kolejne kartki a z nimi kolejne wspólnie spędzone sekundy, godziny, dni, miesiące. Kolejna dawka wspomnieć. Szybkim ruchem otarłam łzy.Spojrzałam na kartke na której się zatrzymałam. W oczy rzuciła mi się data 2 czerwiec. Właśnie wtedy wszystko się skończyło a zarazem zaczeło się. Nieprzespane noce.. Ciągły płacz. Nie powstrzymując łez sięgnęłam do plecaka i wyjełam gumkę. Zaczęłam wszystko zmazywać. Dzień za dniem te 20 miesięcy. Starałam się jak mogła lecz wszystko na nic. Nagle niespodziwanie podszedł do mnie chłopczyk i cichutko wyszeptał "Proszę Pani długopisu nie da zmazać się gumką" i w tej chwili wszystko stało się dla mnie jasne. Dzięki temu dziecku zrozumiałam, że tak naprawdę nigdy o nim nie zapomne. Gdzieś na dnie pozostanie ból lecz z czasem przyzwyczaje się do niego. A teraz jedyne co mi pozostało to cieszyć się z tego co mam, a nie rozpaczać czy użalać się nad sobą że jest tak a nie inaczej. Bo życie jest zbyt krótkie na to.