42

Jej ból?
Te cierpienie można opisać w ten sposób.
Zamknięta w czterech ścianach. Cisza nieodstępująca od paru godzin. Samotność, mętlik w głowie i mdłości. Jej strapienie... Niczym ostrza wbite w gardło, każde uderzenie serca wbijało nową, lodowatą iglę. Serce wypełnione żalem, poczuciem upadku, niedowierzenia. Szkliste oczy pełne pustki, wpatrzone w lustro sięgające na przeciwko jej wzroku. Odbicie mówiło niby szeptem ,,Spokojnie'', ale to jej umysł sprawiał to, by wreszcie zasnęła bez jakichkolwiek obaw. Każdy dzień witała smutną piosenką, przypominającą jej o przeszłości. Dobijające koleżanki, patrzyły co dzień na jej skromność tak jakby okropne kruki, chcące pożreć i rozłupać dziobem każdy szczegół jej ubioru. Była ofiarą. Idzie przez korytaż, pełen znanych twarzy. Odczuwa pustkowie, gdy tak naprawdę dookoła niej czai się mnóstwo pazernych bestii, czekających na jej potknięcie. Mówią, że była głośna, popularna, lubiana, szczęśliwa. Tak naprawdę pogłoski rodziły nowe plotki i nowe części ofiarne, w dżungli pełnej pasożytów. Jej oblicze nie było do końca znane nawet bliskim. Sama nie znała swojej twarzy.
Gdy nocą budziła się przez strach czuwający nieustannie nad jej ciałem, często zasiadała przy oknie. Wgapiała tam wzrok dopóki nie poczuła, że jest bezpieczna. Szukała kryjówki, jak dziecko, gdy bawi się w chowanego, lecz w jej przypadku, ona chowała się przed samą sobą. Bała się. W jego ramionach znalazła schronienie, ale zanim ujrzała ten uśmiech, czuła spełnienie. Jej marzenie, umrzeć mając pewność, że zrobiła tyle ile mogła, to co chciała, a przede wszystkim była po prostu szczęśliwa.

 

Tak dużo pragnę, a mam tak mało odwagi. ;/