Broken.

felicytaz No i oczywiście zostałam sprowokowana do tego wywodu ;-) :D

A tak na serio to mhm.

bite666 Po prostu poziom frustracji przekroczył u mnie limit dopuszczalny. Ja nie należę do osób, które szukają dziury w całym, nie przysparzam sobie problemów by potem wołać do zgromadzonych wokół "Och ja biedna! Żałujcie mnie, ach! Żałujcie!" Nie szukam współczucie, nie lubię go nawet. Jestem jednak zbyt ambitna i przyzwyczajona do tego, że zawsze muszę radzić sobie sama, bo jeśli nie ja, to kto? Ludzie to chyba wykorzystują przeciwko mnie, bo są tacy, konkretne osoby, od których nie mogę uciec, którym muszę pomóc, bo beze mnie nie dają sobie rady. Jeśli zostawię ich na łaskę bądź nie łaskę, to utrudnią mi jeszcze bardziej, zrobią mi piekło.
To ja słucham, nikt nie słucha mnie. Bo kogo to obchodzi?
Chcę zainwestować choć raz w siebie, jednak świat, ludzie wokół mi na to nie pozwalają, ciągną mnie w dół, obarczając odpowiedzialnością za coś czemu nie jestem winna. Jednak nic na to nie mogę poradzić w tym konkretnym jednym przypadku. Nie mogę zrobić nic i ta bezsilność mnie zabija już od kilku lat.
Zawsze szukam rozwiązania, nie chce się poddawać, więc wyobraź sobie, że jesteś w korytarzu z mnóstwem drzwi, wszystkie są otwarte, po za jednymi, tymi na których widnieje tabliczka z napisem "JA".

felicytaz Wyobrażam sobie. W sumie nie przyszło mi do głowy, że jesteś typem osoby często użalającej się.

Ale uważam, że nie ma ceny, która przebiłaby wartość zerwania tego pasma hmm, uzależnienia od danych osób. Bo jesteś uwiązana jakoś, z tego co piszesz. Nie znam tematu, ale osobiście uważam, że powinno się żyć w zgodzie ze sobą i według tego, co sama napisałaś - bo w tym wszystkim po prostu jasno widać, czego być nie powinno.

Przyjdą jakieś niedogodności, ale będą tego warte...

Potwierdzone w życiu przeze mnie, chociaż te 2 decyzje (dotyczące sytuacji, które z czystym sercem mogę porównać do Twojej) były najtrudniejszymi i najbardziej bolesnymi w moim życiu.

bite666 Tak dla jasności, nie chodzi mi o kogoś, kogo po prostu mogę wyrzucić z swojego życia, bo chodzi o rodzinę. Bo co do innych osób, to nauczyłam się, że nie powinno się mieć skrupułów by odciąć się od jakiegoś chorego układu. Kiedyś trwałam w beznadziejnych układach, ale już nie pozwolę na to by ktoś bawił się moim kosztem.
Jednak w sytuacji kiedy chodzi o rodzinę nic nie mogę zrobić... Na razie.
Jestem znieczulona na podejmowanie niektórych decyzji dotyczących osób, które poznałam kiedyś, osób, które chciały z mojego życia zrobić coś na miarę dramatu Shakespeare'owskiego.
Jednak niektóre sprawy i decyzje dotyczące własnego "ja" są trudniejsze niż wszystko inne. Bo kto inny jak nie Ty powinien decydować o sobie i o swoim życiu? Jednak niekiedy nie można, bo są pewne kwestie, których nie można ominąć, nie ważne jak bardzo chcesz... I to mnie własnie boli.