niepokorne myśli, niepokoje...

"Mówisz że wszystko trwa
Nie mów mi że nie ja
Odkochaj nas i chodźmy stąd
Tobie dam na imię strach
Sobie wezmę jeszcze mniej
To więcej niż byś mógł mi dać"

Bo koncert Przemykowej był genialny.Najlepszy podczas całego festiwalu - przynajmniej jak dla mnie. Magiczny, przejmujący, inny. Taki, jak tego oczekiwałam. A wręcz dużo lepszy. Nie widać po Renacie, że spędziła już sporo lat na scenie. Cały czas posiada wiele entuzjazmu i energii. I ten repertuar, Anja jako gość... Rozważę możliwość przejechania się do Lublina na kolejny koncert jubileuszowy. A może trzeci, największy i ostatni, też zaliczę? Bo warto. Zdecydowanie.

Co więcej? Brakowało mi towarzystwa Dziwakowego, momentami bardzo. Mimo to wiadomo wszystkim, że jestem jaka? No właśnie*. Dlatego też cieszę się, że poznałam tak pozytywnie zakręconych ludzi. Albo nie, inaczej. No świry po prostu i tyle. 

Miałam ochotę napisać więcej, bo ten festiwal na to zasługuje, ale zrobię to w bliżej nieokreślonej przyszłości. Najpierw muszę się ogarnąć i zebrać myśli, bo na razie mam taki cholerny mętlik w głowie, że prawie dorównuje mojemu obecnemu bałaganowi w pokoju. A to znaczy, że jest już źle.

Ach, od dzisiaj słuchamy radia Białystok. Ale tylko w czwartki wieczorem ;)

"Nie muszę pytać czy otworzysz
Bo wiem że jeśli zjawię się
To w progu będziesz stać"

Niby tak. Ale co będzie dalej? Przekonamy się.. w sierpniu...