Melodia mgieł nocnych

"Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,

 lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie...

 Okręcajmy się wstęgą naokoło księżyca,

 co nam ciała przezrocze tęczą blasków nasyca,

 i wchłaniajmy potoków szmer, co toną w jeziorze,

 i limb szumy  powiewne, i w smrekowym szept borze,

 pijmy kwiatów woń rzeźwą, co na zboczach gór kwitną,

 dźwięczne, barwne i wonne, w głąb wzlatujmy błękitną.

 Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,

 lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie...

 Oto gwiazdę, co spada, lećmy chwycić w ramiona,

 lećmy, lećmy ją żegnać, zanim spadnie i skona,

 puchem mlecza się bawmy i ćmy błoną przezroczą,

 i sów pierzem puszystym, co w powietrzu krąg toczą,

 nietoperza ścigajmy, co po cichu tak leci,

 jak my same, i w nikłe oplątajmy go sieci,

 z szczytu na szczyt przerzućmy się jak mosty wiszące,

 gwiazd promienie przybiją do skał mostów tych końce,

 a wiatr na nich na chwilę uciszony odpocznie,

 nim je zerwie i w pląsy pogoni nas skocznie..."

K. Przerwa-Tetmajer