typowo.

jestem taka znudzona, słucham takich smutnych płyt i tak mi smutno.

nie jest jesiennie, ale bardzo, ogromnie melancholijnie, o czym świadczy fakt, że znów klepię w klawiaturę, żeby wywalić trochę swojej duszy. nie, żeby działo się coś smutnego, oczywiście. chodzi raczej o to, co się nie dzieje, i o moje egzystencjalne zdawanie sobie sprawy z rzeczy. 

zazwyczaj prawie w ogóle nie tracę czasu na martwienie się, ale w nocy trochę muszę. oczywiście mogłabym się cieszyć milionem rzeczy. już nigdy nie będę na przykład musiała wkurzać się na chrom i mangan. jednak mózg filozofa daje o sobie znać, i analizuję setny raz to, czego miałam już nigdy nie analizować.

poza tym panicznie potrzebuję rozmów, na które nie ma czasu, zaczynam dziewczyńsko wymyślać własne widzenie spraw, rozmazuję sobie w głowie kształty, rozmywam troszeczkę różne poglądy i dramatyzuję, gdzieś głęboko w środku z jakiegoś totalnie niezdefiniowanego powodu. chodzi o to, że w mojej duszy CIĄGLE jest tak strasznie, debilnie wręcz patetycznie i żeby zachować równowagę i zdrowie psychiczne, muszę dostawać od rzeczywistości chociaż trochę tej wzniosłości z powrotem xd zaczynam wyolbrzymiać wszystko co spotkało mnie kiedykolwiek i nadawać temu ukryte znaczenie, tylko po to, żeby nie wierzyć, że w prawdziwym świecie wszystko jest zwykłe. 

czuję się źle z tym, że piszę te litery.

elephant