GDZIE JEST MOJA WIOSNA 

"Cztery  świece"

Cztery  swiece spokojnie płonęły. Było tak cicho, że słychać było jak ze sobą rozmawiały.

Pierwsza powiedziała: Ja jestem POKÓJ. Niestety ludzie nie potrafią mnie chronić, że nie pozostaje mi nic innego jak tylko zgasnąć. I płomień tej świecy zgasł.

Druga: Ja jestem WIARA. Niestety nie jestem nikomu potrzebna. Ludzie nie chcą o mnie wiedzieć, nie ma sensu, żebym dalej płonęła. Ledwie to powiedziała, lekki powiew wiatru zgasił ja.

Trzecia: Ja jestem MIŁOŚĆ. Nie mam już siły płonąć. Ludziom nie zależy na mnie i nie chcą mnie rozumieć. Nienawidzą najbardziej tych, których kochają - swoich bliskich. I nie czekając długo i ta świeca zgasła.

Nagle do pokoju weszło dziecko i zobaczyło trzy zgasłe świece. Przestraszone zawołało: Co robicie? Musicie płonąć! Boję się ciemności! I zapłakało. Wzruszona czwarta świeca powiedziała: Nie bój się! Dopóki ja płonę możemy zapalić tamte świece. Ja jestem NADZIEJA. Z błyszczącymi i pełnymi łez oczyma dziecko wzięło świecę i zapaliło pozostałe świece.

Niech nigdy w naszych sercach nie gaśnie Nadzieja i każdy z nas jak to dziecko, niech będzie narzędziem, gotowym swoją Nadzieją zawsze rozpalić Wiarę, Pokój i Miłość.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Cóż nam pozostanie, gdy Jej brak nas spowije?

Co każdy z nas zrobi, gdy ani odrobina Jej nie pozostanie?

Jak żyć będziemy, gdy nikt już nie będzie Jej nosicielem?

Odpowiedź jest jedna...

znana od zawsze, nigdy nie zapomniana...

Ciebie nie będzie i mnie również,

nic już nie pozostanie na nieboskłonie,

tylko bezmiar nicości i ciemność.

Bo świat przed Nią nie istniał,

bo życie bez Niej nie jest w stanie utrzymac się na powierzchni,

a wszechświat dzięki Niej jest utworzony.

Bo tak wielką siłą jest NADZIEJA

i to Ona zawsze umiera ostatnia,

więc nie zabierajmy Jej ludziom,

bo dzięki obecności Nadziei w ich sercach

my ciągle utrzymujemy się na powierzchni życia.