A do niej? Stracilas calkowicie szacunek, zaufanie. I nie myslisz o tym. Kompletnie. Izolujesz mysli, od tesknoty, od wspomnien, nie bola Cie tak jak kiedys. To nie Ty stalas sie nieczula. To Twoje myslenie przeszlo na wyzszy(?), dojrzalszy, bardziej perspyktywiczny, jesli moge to tak okreslic, etap. Twoje cialo i rozsadek ciagle plata Ci figle. Ciagle czujesz sie odrzucona, walczysz ze soba, z tymi upierdliwymi skrzatami w Twojej glowie. Nie potrafisz sie ich pozbyc. Gdy cos zamieszkuje w danym miejscu, tak szybko sie z niego nie wycofa. Glebia nie stala mnie moim priorytetem. Mam ja w sobie i nigdy sie jej nie pozbede. Jestem czlowiekiem wartosciowym, ktory dba o najskrytsze zakamarki duszy. Rady rowniez nie graja roli w moim zyciu. Kieruje sie glownie soba. Przezyje to zycie tak, zeby w wieku 65 lat, usiasc na tarasie w swoim ogromnym domu, spojrzec na otaczajacy krajobraz i powiedziec "warto bylo".