Koniec

Koniec.

Przez ten jeden wieczór dałeś mi poczuć się wyjątkową. Myślałam, że choć trochę się zmieniłeś. Jednak byłam w wielkim błędzie, nadal jesteś tym samym frajerem jakiego kiedyś poznałam.

Tak, to prawda, zakochałam się w tobie. Chociaż czy w wieku nastoletnim można mówić o zakochaniu? Może to po prostu zwykłe zauroczenie?

Niezależnie od tego, czy to miłość, czy też zauroczenie ciągle siedzisz w moich myślach i moim sercu. Mam nadzieję, że do odkochania już coraz bliżej. Skończyłam z tymi złudzeniami, że może jednak ty myślisz o mnie poważnie, twoje zachowanie dało mi do zrozumienia, że nie mam na co liczyć, że muszę o tym wszystkim zapomnieć.

Mimo tego, że codziennie gdy widzę cię w szkole mam ochotę podejść do ciebie i cię tak po prostu pocałować, pokazać co straciłeś w momencie w którym mnie olałeś, zapominam o tych naszych rozmowach w których jakby pisałam z zupełnie innym tobą. Już się przekonałam jakie szopki potrafisz odstawiać w towarzystwie kolegów, a jaki jesteś sam ty.

Jak się już zupełnie odkocham, będę pamiętała, aby nigdy więcej się nie zakochać w kimś takim. W takim dupku który jak tylko widzi jakiś problem woli wszystko olać, niż podjąć ryzyko.

Wydaje mi się, że powinnam ci podziękować, bo dzięki tobie nauczyłam się być silna i potrafię już bez problemu mieć na twarzy uśmiech, mimo tego jak jest naprawdę.

Do osób które wiedzą o kim jest mowa w notce: nie piszcie, że się ułoży, bo ja wiem, że już się nie ułoży, po prostu już zbyt daleko to wszystko zaszło.

"Co ma wspólnego matematyka z miłością?

Mogło by się wydawać, że są to dwie różne dziedziny.

A jednak.

Miłość to też równanie z dwiema niewiadomymi.

Jeśli chce się ją zatrzyma na dłużej,

Warto się nad tym zastanowić."