Pa­mięta­cie, kiedy by­liście małymi dziećmi i wie­rzy­liście w baj­ki, marzy­liście o tym, ja­kie będzie wasze życie?

Biała su­kien­ka, książę z baj­ki, który za­niesie was do zam­ku na wzgórzu.

Leżeliście w no­cy w łóżku, za­myka­liście oczy i całko­wicie, niezap­rzeczal­nie w to wie­rzy­liście.

Święty Mi­kołaj, Zębo­wa Wróżka, książę z baj­ki - by­li na wy­ciągnięcie ręki.

Os­ta­tecznie do­ras­ta­cie.

Pew­ne­go dnia ot­wiera­cie oczy, a baj­ki zni­kają.

Większość ludzi za­mienia je na rzeczy i ludzi, którym mogą ufać, ale rzecz w tym, że trud­no całko­wicie zre­zyg­no­wać z ba­jek, bo pra­wie każdy na­dal cho­wa w so­bie is­kierkę nadziei, że które­goś dnia ot­worzy oczy i to wszys­tko sta­nie się prawdą. [...] 

Pod ko­niec dnia, wiara to za­baw­na rzecz.

Po­jawia się, kiedy tak nap­rawdę te­go nie ocze­kujesz.

To tak, jak­byś pew­ne­go dnia od­krył, że baśń może się nieco różnić od twoich wyob­rażeń.

Za­mek, cóż, może nie być zam­kiem.

I nie jest ważne "długo i szczęśli­wie", ale "szczęśli­wie" te­raz.

Raz na ja­kiś czas, człowiek cię zas­koczy, i raz na ja­kiś czas człowiek może na­wet zap­rzeć ci dech w pier­siach.