kwadratowy grajek.

Graj sobie, slotowy, tajemniczy człowieku, graj!
I wybacz mnie, że Cię zamykam w kwadratowych ramach,

wybacz niewyszedłe zdjęcie...

Hmm... Bardzo, bardzo dużo zmian, 

Bardzo, bardzo dużo wydarzeń

I zadym, zamieci, huraganów,

I strumieni! Strumieni całe strony!

I streść tu, człowieku, załamanie czasoprzestrzeni i przyspieszenie zdarzeń wszelakich... :/

Coś się zawaliło, buduje się coś nowego.

Może i dobrze. W jakimś sensie to uwolnienie, choć zapachniało przedwczesną apokalipsą.

Wrzask, wrzask! Kolejna droga do rozerwania ciężkiej, tak tłamszącej pokrywy.

Taka jest chyba kolej rzeczy w tym dziwnym świecie

Że gdy zdecydujesz się coś wreszcie oddać, z czegoś zrezygnować

Gdy tracisz już oczekiwania i nad-nadzieje,

Dopiero wtedy okazuje się, że nagle wszystko ma prawo wrócić

 Że dostajesz z powrotem to, co straciłeś.

Hmm... Może to lepiej?

Wypracowany po drodze dystans pomaga podejść do sprawy na świeżo

Zdrowo, bez zbędnych emocji.

Tak, może to lepiej...

I po długotrwałym czasie niesamowitego chaosu

Udało się wreszcie uzyskać względny stoicyzm.

Tak, ten dobry, ten spokojny, ten czysty...

Oby tak dalej...

I nic. I wszystko.

Można by było godzinami, stronami, tysiącami słów.

I tak to tylko okładka, recenzja, zwiastun.

A wszystko potoczy się swoją drogą, zupełnie nieprzewidzianą...

Coś już wiem. Nie wiem większości.

Niech się dzieje...

;)