Wątpliwości

I pewnego dnia pojawiają się wątpliwości, mętlik, chaos w głowie, którego nie jest się w stanie chwilowo ogarnąć. Czuje, że się chwilowo zapadam, a dziura stała sie jeszcze głębsza niż mogłam przepuszczać. A przecież nie chodzi o nic inngo jak o życie, związki.  Życie to pasmo upadków ale też sztuka powstawania. 

Mogę dziś cicho przyznać, że nie mam dobrego humoru i nie wiem nawet dlaczego.  Może dlatego, że herbata była za bardzo słodka. A może po prostu ja sie gdzieś zgubiłam ? Albo coś zgubiłam tylko jeszcze nie wiem co i gdzie. Chwilowo nawet nie potrafię się skupić inaczej a myślami błądze gdzieś daleko. Tak jak bym nimi była gdzies indziej. Chwilowo uciekłam od rzeczywistości ale chyba daleko na tym nie zajdę. Bo wciąż nie wiem co jest dla mnie dobre. Zwyczajnie w świecie nie potrafie tego ogarnąć. Teraz czuje sie tak jak bym kogoś straciła a przeciez nic takiego się nie stało. Wszystko jest teorytytycznie tak jak powinno, stoi w miejscu. Może idzie nawet na przód a ja sie cofam. I znów robiąc 2 kroki w przód robie 5 w tył.  I na to wychodzi że nadal jestem gdzieś za tym. Wszystko co teraz się dzieje przemija. Tak jak by działo się po za. Tak jak by było obok a ja tylko się przyglądam. Nie potrafie żadnym słowem przekazać tego co mam w gowie. Po pierwsze nie ma taiego słowa nawet. A po drugie jedno słowo to za mało. A najgorsze jest czekanie na cokolwiek. Kiedy pojawia się miliony myśli, wydarzeń, które mogą nastąpić. Wiele pytań i odpowiedzi. Czekasz z nadzieją, że cokolwiek się wyjaśni. Szkoda tylko że nic się nie dzieje, a wszystko z każda minutą się komplikuje. Pojawia się coraz mniej pewnośći i coraz więcej wątpliwości. Wydaje się za słaba by walczyć, ale zbyt silna by sie poddać. Ale co w takim wypadku robić, nie myśleć, nie czekać, i nie kochac i wtedy ma być dobrze ? Życie czasem bywa okropnie ironiczne. Podsuwa nam pod nos to czego pragniemy, a jednocześnie nie pozwala nawet tego dotknąć. To takie dziwne. 

Ten stan wątpliwości jest okropny bo nie wiesz co robić, co czuć, jak sie zachowywać. Nawet nie wiesz co jest wtedy najlepsze. I nawet nie wiem skąd te wątpliwości sie wzieły, ale powstały i nagle stalam sie smutna i wszystko poszarzało. Jedyne na co czekam to teraz maj. Chyba w tym smutku jest mi do twarzy. Może nawet się z nim zaprzyjaźnię ? Tak na prawde przecież nie jestem nikim nadzwyczajnym. Tak jak wszyscy inni budzę się każdego ranka i chodzę spać każdego wieczoru. Tak jak wszyscy inni czuję. Tak jak wszyscy inni szukam szczęścia. Tak jak wszyscy inni po prostu żyje. 

Ale co jeśli nie będe wystarczająco dobra ?. Wystarczająco mądra, zabawna, ładna, ? Tak zwyczajnie nie wystarczająco dobra. Boje sie błędów, że popełnie ich jeszcze wiele. Raniąc tym samym innych a tego nie chce. A jeśli nie wykorzystam danych szans ? Dnia w którym zabraknie na prawdę czegoś o wiele istoniejszego. Zastanawiania się na temat przyszłości, przeszłosći, terażniejszośći czy nawet tego kim bedę lub kim sie stanę. Czy będe w stanie pomóc innym, jaką odegram rolę w ich życiu. Bo to jak nim pokieruje na pewno będzie miało jakieś znaczenie. Tylko pytanie jakie ? Pająków też się boję. I wszystkiego prawie co lata. Boję się rozczarowania. Nie tylko tego, że roczasruje mnie ktoś, ale że ja rozczaruje kogoś albo rozczarowania z podjętych decyzji. Samotności i pustki także, najbardziej chyba pustki, której konsekwencją staje się miłość, życie. Tego cofania, że zrobie za dużo ktoków w tył. I żaden nie pzybliży mnie w żaden sposób do przodu. Straty osób najbliższych również. I nie tylko tego, że ja w tym wszystkim się zgubię, zabłądzę. I ciężko mi będzie znaleźć jakąkolwiek drogę powrotną. Zreszta nie tylko tego i jeszcze wielu innych rzeczym...

( może ciąg dalszy nastąpi )