Bagno 2 !!!!!!!

" Powieszeni na szelce, 

sto metrów nad przepaścią... 

Czy to koniec, początek ?...

Prosze przerwij to bagno !!!!!!! "

Kolejny dzień, coraz głebsze bagno i coraz więcej wczorajszośći, której z dnia na dzień może być więcej... więcej... i więcej...  To coś ciągnie mnie coraz bardziej w dół... i nie a nawet drabny... Czuje, że w tym tonę. Ciągnie mnie to w dół, a tylko jedna osoba może mnie z niego wyciągnąć...  Ironia losu.... Dziwe uczucie kiedy zaczyna denerwować własny oddech. Kiedy on tez drażni i przeszkadza, a czasem nawet boli. Zdaje się być nie potrzebny i potrzebny zarazem...  I nadchodzą takie dni kiedy nie masz na nic ochoty, nie masz ochoty wstać z łózka, uśmiechnać się czy nawet zrobić herbatę. 

Jestem wściekła na życie i los. Na tą klątwę jaką obdrarzyło mnie życie bo inaczej nazwać tego nie mogę. nie moge nic zrobić, nie jestem w stanie, chce ale nawet nie mogę, bo jak mam komuś pomuc skoro nawet mnie do siebie nie dopuszcza tak blisko jak było na początku ? Jak pomóc komuś takiemu ? A miało być tak pięknie, nie mysiało być nawet pięknie. Ważne że razem, a teraz nawet nie wiem, nie jestem wstanie nawet określić czy i tak będzie... Przecież to nie było ważne, jak i gdzie, ważniejsze było że razem... Czekanie, wykańcza, bo nie można zrobić nic, kompletnie nic, siedzisz i czekasz, siedzisz i czekasz. I nic więcej. Chcieliśmy mieć swój własny śwat, swój jedyny w swoim rodzaju, miało być cudownie a i to jest postawione pod znakiem zapytania... Ku**a nie chciałam przegrać w ten sposób, wgl nie nastawiałam się na porażkę, nawet o niej nie myślała... A może to był błąd ?... 

Siedze i czekam wsłuchana w muzykę wysłuchując dźwięku wiadomości, a kiedy jaka kolwiek jest po kilku godzinach oddycham z ulgą... Tak ciężko istnieć ze świadomością, że nie jest się w stanie zrobić nic... a jeszcze gorzej przeczytać " wyluzuj " Jak się tu ***** wyluzowac ? no jak ?! i mówi Ci to ktoś kto... To mnie już bawi, bawi denerwuje ale nie śmieszy.... Ta zabawa wprawia mnie w wściekłość... w złość, żal... 

Marzenie własnego pięknego świata rozpadło się tak szybko jak zostało zbudowane, rozleciało jak domek z kart... Wystarczył mały podmuch wiatru. te marzenia poprostu pękły, potukły się.... 

Chciała bym cofnąć, wskazówki zegara, cofnąć czas bym mniej pamiętała, ale tak nie da się niestety, życia nie zatrzymasz... Przecież to gra w której nie wsciśniemy pauzy... Nie wygolujemy sie z niej, ani nie zresetujemy... Nie możemy zrobić nic... Cokolwiek chcemy i tak nie wychodzi... A jak ktos nie pozwala nic zrobić, jest się bezradnym i jest jeszcze gorzej... Boli coraz bardziej... Boli bo kochamy.... 

" Prosze przerwij to bagno !!!!!!!! "