z Kierzbunia, gdy pilnowałam odznak co by się nie pozabijali :)

Wczoraj o 13 poszłam na siatkówkę i graliśmy aż do 18... ach, mogę tak żyć! Było niesamowicie! Najpierw na 13 była sesja rekreacyjna, więc było troszkę na luzie, aczkolwiek siatka była ustawiona na mężczyzn, więc była ogromnie wysoka. Ale co tak, przecież trzeba było popróbować ataku. Jakie było moje zdziwienie, jak wszystkie moje ataki wchodziły w boisko... :O Tego się nie spodziewałam, szczerze. W końcu mam głupie 166cm, to nawet ciężko nazwać wzrostem!

Później o 14:45 był trening pierwszej drużyny w siatkówkę dziewczyn (przypominam, ja jestem w drugiej drużynie) które grają już na poważnym poziomie, więc jakie było moje szczęście jak trener powiedział mi i Adzie, że możemy się przyłączyć do ich treningu... Kolejna rzecz której się nie spodziewałam! Byłam przygotowana na to, że będę czekać te półtorej godziny na trening naszej drużyny, a tutaj proszę! Tak czy inaczej przyłączyłyśmy się do dziewczyn, które były baaardzo sympatyczne! Rozgrzewka... to był koszmar haha :D Bardzo dużo ćwiczeń siłowo-kondycyjnych, poczułam się dzięki temu naprawdę profesjonalnie. Byłam martwa, ale szczęśliwa.

Po rozgrzewce były ćwiczenia na odbiór, trzeba było ładnie dogrywać podania, najpierw wysokie, później niskie, później zbicia. Już wtedy stwierdziłam, że ani ja ani Ada nie odstajemy wcale poziomem od pierwszej drużyny. W kolejnym ćwiczeniu to ja zbijałam, a reszta musiała to odbierać. Aż się wyróżniona poczułam normalnie. 9/10 zbić wychodziło mi idealnie w punkt, więc byłam mega zadowolona. Później dobieraliśmy się w trójki, gdzie osoba z jednego brzegu musiała dogrywać górą do środka, osoba w środku tyłem wystawiać do trzeciej osoby, a trzecia osoba dołem podawać do pierwszej i tak w kółko. Pierwszy raz w życiu dogrywałam tyłem i było meeega super! Strasznie się cieszyłam bo bardzo dobrze mi wychodziło, a nawet nie wiedziałam że tak potrafię.

A później grałyśmy meczyk. To było po prostu cudne. Miałam chyba około 8 ataków, z czego 7 z nich automatycznie zostało zakończonych punktem, a jeden z nich został odebrany. Ja nie wiem jak mój mózg to robi. On po prostu działa instynktownie. To tak jakbym w ciągu ułamka sekundy widziała, że np. blok jest opadający, więc obijam lekko o blok i nie mają szansy odebrać, albo widzę że są ustawione daleko na linii to atakuję idealnie w sam środek, albo atakuję daleko po prostej idealnie w róg, albo idealnie pomiędzy dwie zawodniczki etc. Serio... ja nie wiem skąd to się bierze. I to nie jest pierwszy raz kiedy widzę u siebie coś takiego. Dunno how it happens. Tak czy inaczej świetnie mi się grało, odebrałam kilka mocnych ataków, zaserwowałam kilka dobrych piłek, z tego też byłam mega zadowolona. Tak to chyba jest, że jak gra się z lepszymi osobami, to automatycznie samemu gra się lepiej. Tak czy inaczej, jestem zachwycona tym treningiem.

Później o 16:30 był trening mojej drużyny. I znowu te ciężkie ćwiczenia, ach! Tak naprawdę dopiero wczoraj miałam okazję zobaczyć tą uderzającą różnicę między pierwszą a drugą drużyną. Nie dziwię się że trener jest zniesmaczony, kiedy najpierw pracuje z dziewczynami na naprawdę wysokim poziomie, a później z tymi na trochę niższym. To chyba jednak się pojawia ta myśl, czemu jednym wychodzi to samo ćwiczenie, a drugie kompletnie się gubią. Ćwiczyliśmy wczoraj nasze nowe ustawienia i muszę przyznać, że wygląda to fatalnie. Każdy lata po boisku jak szalony, wszyscy wpadamy na siebie nawzajem, zabieramy sobie nasze piłki etc. Wyglądało to naprawdę źle. I źle też się grało. Po meczy z pierwszą drużyną, przerzucić się nagle na drugą drużynę... to był lekki szok. Nie za bardzo wiedziałam co się dzieje. Tak czy inaczej, nie mogę się już doczekać kolejnej niedzieli. No ale cóż, będę musiała poczekać. Odliczam dni!

Przepraszam za błędy ale nie mam już siły sprawdzać.

Do następnego!