isn't life strange

we walk in the dark...

spin me round.

Modrość w zapachu Norwidowskich przemilczeń.

Takie dni. Z deszczem. Bez parasola. Z Celanem. Bez tchu.

Z zapomnieniem. A pamiętaniem.

Z górami. W nizinach.

Ze słońcem. W burzliwe popołudnie.

Bywało.

Wybiec za stare kamienice. Biec, przedeptanym przez czas, brukiem w wąskiej alejce. Zatrzymać się. Patrzyć  w burzliwe niebo, rozwierać ramiona i łapać w nie deszcz. Łapać krople ustami i stawać się deszczem.  Patrzeć przez perły spadające z mokrych włosów...drapać się w nos nęcony wieczorną ulewą.

Tak móc. Tak stać. Tak w deszczu. Tak w burzy. Pchać przed wiatr. Moknąć.

Czuć nieskończoności przeniknięte smołą spalonych zmartwychwstań.

Styrane gwiazdozbiory przełomów.

Nieskalane bóstwa w kanionach krętych mieszków przepełnionych próżnią.

Próżnią, która nigdy nią nie była.

Bezosobowość w Ambiwalencji Osobowości.

Nic i Wszystko.

Wszystko a Nic.

Nic a Wszystko.

Bierność w czynności.

Stać ! Łapać !

Gnać w milczeniu i postoju.

Lubię patrzeć na burzę.

Może dlatego strach przed nią, to tylko bezstrach...

Może dlatego, że na miękkiej trawie. . . ze zbrązowiałym już kwiatem koniczyny przy policzkach . . .

Może utrata racjonalności obrazu...

Może patrzenie przez krople deszczu...

Może.

Mo(r)że.

Chciałam poszukać pracy.

A ona przychodzi do mnie.

Budzona rżeniem i zapachem świeżego siana.

Pobudzana nadzwyczajnością.

Żegnana ciepłem chrap i pary grzbietu...

Wakacje pod znakiem Raju.

Przybyłam na dni dwa. Uciekam na czternaście. Wracam na kilka...uciekam na miesiąc.

Później ... dwoistość.

WIECZNOŚĆ ma pewne granice:

w jej potężnych

pomiarowanych mackach lekko,

ostrożnie,

obraca się przeświecający przez

paznokcie groszek

cukru we krwi.

                          Paul Celan w przekładnie Ryszarda Krynickiego

Zafascynowana bez miar.

Uaaaaaaa  nasraaaaane !

Ej! Już tęsknie.