toczynimnieinnymodwaswszystkich

Poduszek sto, poduszek milion 
Zapadam sie powoli, nie chce wracać, bo to boli 
I śnie mój sen, sen na jawie 
Pozostanę w nim tak długo jak tylko potrafię 
Słyszę głos tam, gdzie Ty mówisz, że go nie ma 
I widzę schody tam, moją drogę do nieba 
I słyszę głosy ludzi, wszyscy mówią i bredzą 
I widzę jak patrzą, ja wiem, że oni wiedza 
Bo ja biegam po polach mojej świadomości 
I wołam i krzyczę: tu nie ma nienawiści i złości! 
To jest wolności miejsce, moje serce pełne jest miłości 
Nic więcej 
A te spojrzenia i gesty, uśmiechy, w ogóle 
Skurwysyny nie wiedzą gdzie ja teraz sie znajduje 
Pojęcia nie maja, wytłumaczyć się nie dają 
Na dole widza i tam umiejscawiają 
I nikt Cie nie słyszy, bo nikt Cie nie słucha 
I nikt nie widzi Twego odlatującego ducha 
W kajdanach jesteś, zaszufladkowane piękno 
I co zrobić, nadal to jest moje piętno 

Odchodzisz i wracasz i wracasz by odejść 
Jesteś nikim, lub tchórzem, jak wolisz 
Więc zostań, mówie po raz ostatni, odlecisz... 
Zamknięte drzwiczki do klatki! 
I dlaczego mi to robisz i dlaczego mnie kopiesz 
To moje życie, co na ten temat mi powiesz 
To cześć mego istnienia jak chleb i powietrze 
Nie czułeś pragnienia jak cierń? 
Ty jeszcze nie wiesz co to jest i tak już zostanie 
Zadajesz mi ból, takie Twoje przekonanie 
Że robisz dla mnie dobrze, że ja nie wiem co ja robię 
Lecz to moje życie i sam za to odpowiem 
Nie chce litości, kompromisu, pieprzenia 
Nie możesz pojąć, więc tylko zrozumienia 
I pozwól mi widzieć Twoje i wewnętrzne piękno 
Nie pozwól by to było nadal moje piętno!

K44