walka o zycie...;(

Opadają bezszelestnie liście na drzewie, Tak jak opadają bezszelestnie Ludzkie nadzieje. W swej nieukierunkowanej wędrówce, Mienią się tysiącem barw. Krwistą czerwienią, słoneczną żółcią I kasztanowym brązem. Mienia się tysiącem barw, Chociaż w smutku przygasają A w samotności giną! Każdy w swej samotności Opada na ziemie… Kończąc w ten sposób swą wędrówkę. Teraz patrzą z zupełnie innego wymiaru. Dostrzegają swą próżnię… Przemijanie i nieodwracalne zatarcie. Przygniecione i zdeptane Syczą i szumią swą cichą melodię, Pod butami tych, Którzy po nich jeszcze stąpają. I patrzą w bólu i tęsknocie, Na ten pełen barw świat. Na tą Matkę, Która siedząc w parku na ławce, Płacze za swymi bliskimi. Patrzą także na to dziecko, Które spogląda w stronę odjeżdżającego ojca. Patrzą i na tą córkę, Która spogląda na każdy ostatni oddech I spojrzenie umierającej matki. Patrzą tak te zasmucone liście, Na tą ciszę Która i tak nastąpi! I na tego Człowieka, Który się zrodził. Patrzą i na ten miniony żal, Patrzą… I nadal smutek dostrzegają mojemy dziadkowi...walczy...o zycie.... :(:(:(