Święta wielkanocne powoli dobiegają końca ale przeżyłam ich każdy moment każdą nawet najmniejszą ich chwilę tak że teraz nie dostrzegam niczego czego mogłabym żałować mimo wszystko mimo ciągle niepewnej sytuacjii militarnej na świecie i mimo tego żebyłam zmuszona spędzić te święta w nieco okrojonym rodzinnym gronie a nie tak tłumnie jak zawsze i mimo że nie mogłam zobaczyć i przytulić wszystkich tych z którymi chciałam się spotkać w ten świąteczny czas (Ślę Moni Ionowi i Anulce mojej ciężarnej przyjaciółce i Boryskowi jak najlepsze myśli i życzenia telepatycznie za rok widzimy się w komplecie nie ma innej opcjii mogę jedynie bezpodstawnie marzyć by odrobinę je przedłużyć choć o jeden dzień nie da się a szkoda Świąteczny nastrój i szpony dobrej tradycjii która w miare możliwości trzeba zachowywać i pielęgnować pomimo tego że wirus szaleje a pandemia trwa i sytuacja miliarna na świecie jest jaka jest tradycja rzecz święta i tego się będę trzymać dogoniły mnie już o wiele wcześniej już na samym początku wielkiego tygodnia na etapie przygotowań sprzątania gotowania świątecznych dań zakupów siania rzerzuchy montowania świątecznego wystroju domu pakowanie prezentów dla rodziny i przyjaciół malowania pisanek robienia maślanych baranków (Aż żal było je jeść) święconka w towarzystwie małych członków rodziny retrospekcja w czasy dziecinnych lat aż poczułam się o kilkanaście lat młodsza a już wieczór wielkiej soboty definitywnie sprawił że poczułam święta z chwilą rodzinnego wyruszenia na uroczystą wigilię paschalną ten jeden niepowtarzalny wieczór a właściwie noc jest warta długiego roku czekania miło widzieć wokół siebie same znajome twarze i słyszeć znajome głosy czuć wielką dumę z wszystkim pomimo drobnych a znaczących wtopdo teraz mam ochotę wybuchnąć śmiechem mikrofon który nie działa organista tracący głos i plamy z wosku na ubraniu taty ale cóż wpadki zdarzają się nawet najlepszym bez tego ta najważniejsza msza w roku to już nie byłoby to samo to tworzy jej specyficzną aurę atmosferę

święta mimo wszystko w wersjii rodzinnej choć okrojonej najbardziej jak się da co budziło mój niesmak i sprzeciw pomimo że brakowało kilku osób dobrze na mnie wpłynęły zwłaszcza długie rozmowy przy świątecznym stole pełne śmiechu i żartów zwłaszcza czas z dziećmi nie wyobrażam sobie tych świąt bez nich już nie wielu pytań o religię zadawanych z tą typowo dziecięcą ciekawością i przenikliwością chciałabym umieć się cieszyć tymi świętami tak jak one tak głęboko całą sobą do końca ciągle się tego od nich uczę cudownie było trzymać je na kolanach tulić całować głaskać bawić się rozmawiać Śmigus dyngus jak dla mnie łaskawie okazał się suchy i bezpieczny mimo kilku spacerów jakie odbyłam tego dnia no ale skoro wisna postanowiła łaskawie wrócić w wielkim stylu to żal nie skorzystać i siedzieć w domu niemiła tradycja zanika i bardzo mnie to cieszy panowie dziękuję że akurat tej tradycjii świątecznej przestajecie się trzymać tylko tak dalej

teraz czas dla mnie na regenerację i reset w spokoju ciszy i nareszcie pustym domu kocham swoją rodzinę ale nawet ja od czasu do czasu potrzebuję czasu sam na sam tylko ja i moja książka notabene to smutne ale przez święta nie miałam czasu przeczytać ani jednej książki czytywałam tylko po kilka stron pomiędzy kolejnymi spotkaniami rodzinnymi czas to nadrobić tylko ja kawa i książką idealnie trzeba korzystać póki warunki po temu sprzyjają

 https://www.youtube.com/watch?v=9GFLOyyOB7U - Jeden z kilku ksěążkowych świątecznych prezentów moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki me mogę  się doczekać lektury