Moja Mała Wielka Improwizacja

'Samotność - cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi? Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha, Obejmie okiem wszystkie promienie jej ducha? Nieszczęsny, kto dla ludzi głos i język trudzi: Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie; Myśl z duszy leci bystro, nim się w słowach złamie, A słowa myśl pochłoną i tak drżą nad myślą, Jak ziemia nad połkniętą, niewidzialną rzeką. Z drżenia ziemi czyż ludzie głąb nurtów docieką, Gdzie pędzi, czy się domyślą? - Uczucie krąży w duszy, rozpala się, żarzy, Jak krew po swych głębokich, niewidomych cieśniach; Ile krwi tylko ludzie widzą w mojej twarzy, Tyle tylko z mych uczuć dostrzegą w mych pieśniach (...) Myślom oddałeś świata użycie, Serca zostawiasz na wiecznej pokucie, Dałeś mnie najkrótsze życie I najmocniejsze uczucie. -' (Wielka Improwizacja, III cz. 'Dziadów') Bo ,w gruncie rzeczy, to ja lubię Konrada. Mimo jego megalomanii...A może właśnie dlatego? A już z pewnością wolę go od Gustawa, tym razem przynajmniej wybrał sobie sensowny powód do umierania. P.S Muszę iść dalej, choć 'Taki żal przetrąca ci kręgosłup. Żyjesz dalej, ale już się nie prostujesz. Uśmiechasz się, ale nigdy oczami.' (zbieżność z mundialo.photoblog.pl nieprzypadkowa) Bo pewne straty są zbyt dotkliwe...