wystarczy, że serce mi bije

Chyba tęsknię. Wciąż i na nowo. I jeszcze jeden początek tęsknoty, właśnie teraz. Sporo się zmieniło. Jak nie wszystko. Nie mamy nawet już o czym rozmawiać wpadając na siebie całkiem przypadkiem. Nie ma już dla kogo milczeć i wymieniać długich, ciepłych spojrzeń z bijącymi promieniami o nasze jeszcze wciąż młode i nagie ciała. Nie ma przed kim się spowiadać w niedzielne wieczory, poranki i wieczory i poranki. I nie pamiętam nawet jaką cenę wyznaczyliśmy sobie tych kilka miesięcy/lat temu. Jak się nazywaliśmy, jakiej przynależności mieliśmy, na jakiej ulicy mieszkaliśmy i jaką herbatę pijaliśmy. W jakie słońce patrzyliśmy i do jakiego księżyca się modliliśmy. Kto był naszym Bogiem. Ilu doliczyliśmy się upadków znaczących ślady na naszych momentami bezwładnych ciałach. I  nawet szkoda stawiać po tym wszystkim znaków zapytania. Tęsknię. Tak po prostu i już nie chyba.