To było dla niej takie nienaturalne. Po prostu odwróciła się na pięcie i poszła. Z trudem powstrzymując łzy przemierzała drogę którą znała na pamięć. Z punktu widzenia pobocznego obserwatora to było takie niby nic, jednak ktoś kto znał ją lepiej wiedział, że dla niej znaczyło to znacznie więcej.
Wiatr muskał jej policzki i poczuła chłód. Normalnie zaraz zaczęła by się trząść ale nie dziś. Dziś jej duszą targały 3 różne emocje a jej umysł był piekłem, placem boju nieustannie trwającej walki. Gniew, smutek i współczucie. Jak na jeden dzień, jak na jedną osobę to było dużo, za dużo. Przekroczyła bramę szkoły i szybkim krokiem ruszyła w kierunku ławki. Niedbale rzuciła plecak na ziemię, wyjęła z niego pamiętnik i długopis. Pisała i pisała a łzy same napłynęły jej do oczu i chcąc czy nie chcąc zaczęły kapać na pożółkłe kartki. Wszystkie 3 uczucia były tak silne, nie wiedziała nawet, które z nich doprowadziło ją do tego stanu. I wstedy stało się coś czego nienawidzi odkąd poszła do szkoły. Powrócił ten straszny ból głowy który był bółem zarówno fizycznym jak i psychicznym. Bólem na który nie było tabletki, a którą tak bardzo chciała mieć.

Najbardziej bolało ją jednak, że kłócili się o "nic", ale to "nic" było bardziej istotne niż wszystkie "coś" całego świata..