Dedykacja dla Przemysława.

Radosna twórczość wlasna na lekcji języka polskiego. :P

Nie mogę spać. xD

Ale nie o to chodzi.

Przemysław jest szczęśliwy.

Znalazł niezwykłą osobę, którą pragnę poznać. ^.^

Ogólnie to myślałam nad objawami miłości, tak jakby była chorobą xDD

Moim zdaniem miłość się przejawia w:

Spojrzeniu, gdy nie można się opanować by na tą osobę nie patrzeć i lubimy, gdy ona patrzy.

Uśmiechu, gdy sprawia on, że sami chcemy sie uśmiechać czy też czujemy się szczęśliwszymi.

Mowie, gdy sprawia przyjemność słuchanie danej osoby, jej głosu i myśli.

Śmiechu, gdy sprawia, że nas własny świat staje się piękniejszy i weselszy.

To takie cechy pojawiące się jak na moje w pierwszej fazie(zauroczeniu), a teraz te w kolejnej:

Gdy osoba cechy, które u nas są wadami, ale u niej wydają się być zaletami, że sami czujemi się lepsi, a nawet idealni.

Gdy chcemy robić wszystko by ta osoba była szczęśliwa, bo to uszczęśliwa nas.

Gdy każdą cząsteczką ciała chcemy przebywać z tą osobą, czuć jej bliskość, dotyk.

Gdy można razem milczeć bez skrępowania.

Gdy z tą osobą rozmawia się łatwo i przyjemnie, aż sie niechce kończyć.

Gdy brakuje nam słów by opisać to co czujemy.

Gdy wiemy, że na tej osobie można polegać, ufamy jej.

Jest i tego więcej, ale nie wszystko da się opisać. ;)

Przemysławie, jeszcze raz muszę powiedzieć jak bardzo się cieszę! ;*