Swoi? Obcy? Wyobcowani?

   Zdjęcie starego cmentarza ewangelickiego w Stawiszynie bardzo dobrze ukazuje jak się obecnie czuję zawalony egzaminami i zaliczeniami, których jest po prostu za dużo, ale jak w tenisie (chociaż nigdy nie grałem) staram się odbijać następne piłki, żeby nie grać rewanżu we wrześniu.

   Swoją drogą cieszę się że znalazłem to zdjęcie na dysku, bardzo lubię cmentarze, ale tylko te zapomniane lub malo uczęszczane. Lubię je za ich spokój, i cieszę. Ludzie je omijają, być może ze strachu, a może przez ksenofobię, przecież głównie są to cmentarze mniejszości wyznaniowych, które na przestrzeni burzliwego wieku XX wyginęły z danych terenów, Ewangelików, Prawosławnych czy Żydów. Sądzę ze te dwie kwestie idą ze sobą w parze z dwóch powodów, primo: ludzie boją się nie tyle samych cmentarzy co samotności i bezradności wobec zjawiska śmierci. I secundo, w kwestii wspomnianej ksenofobii, wiek XX był wiekiem nacjonalizmu, i nawet dziś po mimo szumnych deklaracji w mediach i całej tej pojebanej (brak mi innego słowa) rewolucji kulturowej, wszyscy akceptują wszystkich, smutna prawda jest taka ze większość z nas ciągle ma problem z akceptacją tych którzy są  ksenos - obcy.

   Z czystym sumieniem mogę polecić każdemu, kto nie boi się ciszy, ani chwili samotności, wycieczkę na taki cmentarz na chwilę refleksji nad czymś istotniejszym niż to ze ładniejszy jest nagrobek sąsiada, głębszym niż to kto przyniósł bogatszą wiązankę, i na pewno trudniejszym niż problem dobrania zniczy pod kolor.