notka poświęcona dla mojego najwspanialszego syczka. Serduszka, które przyćmiewa moje myśli, osoby od której nadmiaru mysli pulsują skronie, nie bólem, a podnieceniem ;)

wyjeżdzasz na tak długo zostawiając wszystko wokół, zostawiając mnie i moje myśli drżące z dnia na dzień większą zażyłością, tej pustki w sercu nie wypełni mi nikt, bądz tego pewny, czar nie znikł. Świat staje w obliczu uczuć, bo tak naprawde tylko one się liczą, w gotnitwie czasu szukasz

ciągle aromatu szczęścia, szukasz czegoś więcej, i mówisz sobie przestań, na każde zawołanie możesz uśmiech mieć na twarzy, przy każdym śniadaniu możesz cierpiec z rozpaczy, a możesz też tęsknić, bo wiesz co kochać znaczy, nie dając za wygraną, bo wiesz co możesz stracić.. Dajesz sie ponieść impulsowi uniesienia, starasz się 

gonić za darem spełnienia, lecz czemu wciąż biegnąć trzeba po to szczęście widząc je codziennie obok jadąc w głupiej sześćdziesiąt siódemce. mówią ciągle wszyscy dzela olej wszystko, ale jak to wszystko olać, gdy jesteś tak blisko? moge tylko dziękować, że Bóg mi Ciebie zesłał, że  dał nam szanse drogi na którą z chęcią weszłam, i nie zbocze z niej choćby była długa i kręta, nie poddam się nawet na najgorszych zboczach i zakrętach, będę walczyć jak lew, choć jestem z pod znaku raka, lecz budzi się we mnie chcęć walki na myśl, ze moge stracic takiego wariata. No, ale.. nikt nie lubi w życiu tracić cennych 'rzeczy'.