Nie mam nowych zdjęć, by dodać cokolwiek.

W moim umyśle znowu plątają się Oni. Powracają wszystkie wspomnienia, uczucia. Tak bardzo tego chciałam, a teraz nie mogę myśleć o niczym innym. Nie wiem już, jakbym chciała żyć. Czy tak, jak przed ich odkryciem, czy tak, jak teraz.

Bo wkońcu gdybym ich nie pokochała, to nie poznałabym tylu wspaniałych ludzi.

Pozatym to...12 października mijają dwa lata, odkąd lubię Tokio Hotel.

Pamiętam jak dziś, gdy pierwszy raz zobaczyłam ich zdjęcie, gdy pierwszy raz usłyszałam ich muzykę w internecie.

Było to Durch den Monsun. Ale najbardziej pokochałam Leb die Sekunde i Wenn nichts mehr geht. Mam do nich ogromny sentyment, mimo iż wszystkie piosenki uwielbiam.

Zresztą nie warto teraz o tym pisać. Nadejdzie dzień, w którym wszystko powróci. Moje marzenia się nie zmieniły. Nadal wierzę w to, co na początku.

PS: Założyłam bloga z opowiadaniem o  Tokio Hotel. Jeśli ktoś by chciał, to pisać.

Jakby co to mój numer gg: 6655404. Adres też podam jeśli ktoś napisze o tym w komencie.

Pozdrawiam.