Przepraszam, dziękuję, proszę.  

Z buta wjeżdżam!

Z chęcią opisałabym tu wszyściuteńkie przeżycia na koloni, ale na same wspomnienia łzy mnie zalewają. Powiem tylko, że organizacja sama w sobie była beznadziejna, ale ludzie, których tam poznałam są tak unikatowi i wspaniali, że niczego nie żałuję.
I cholernie brakuje mi człenia, który łaził w stringach na leginsach i obżerał się piernikami w szafie. Człenia, który swoim uśmiechem poprawiał każdemu nastrój. A najbardziej brakuje mi tego, który martwił się o swoje zamszowe buty i gadał przez sen, ciągając mnie za włosy <3.
Najchętniej wróciłabym do tego Darłowa razem z nimi i siedziałabym tam do końca wakacji.


Powiem jeszcze, że tęsknota ma 3 etapy. Pierwszy jest taki, że płaczesz non stop i nie masz absolutnie żadnej chęci do życia. Drugi - powoli zaczynasz się uspokajać, ale jednak dalej nie możesz wydobyć z siebie uśmiechu. No i trzeci - na zewnątrz nie dajesz do zrozumienia jak źle się czujesz. Humor powraca i śmiejesz się normalnie. Niby wszystko jest w porządku, ale czasami chwyta Cię coś za serce i wiesz, że zrobiłbyś wszystko, by zjawić się u boku osoby, za którą tak cholernie tęsknisz...

                                   Miło w końcu po długim czasie poczuć, jak to jest zakochać się z wzajemnością.

Nie zanudzam już dalej.
____________________________________________________________________________________
Mamo, masz lagi?

                                                      Do usłyszenia, człenie!