W krainie beznadziejności..

Coś zaczyna się psuć między Wami?, a może zawsze już tak było? Tylko po prostu woleliście milczeć, po co komu poruszać niewygodne tematy? Lepiej zakładać maski i udawać, że wszystko jest w porządku, zachować pozory że taka idealna para.
Zresztą komu chciałoby się od nowa przechodzić te całe piekło? Czuć ten ogromny ból?
Układać od nowa każdy dzień, życie.
Pozbyć się planów, zapomnieć.
Czuć ten straszny żal, rozbicie
Na nowo szukać siebie.
Rozkładać na części pierwsze każde wypowiedziane zdania, zarzuty.
Ten natłok myśli i poczucie winy, że być może naprawdę mogliśmy coś zmienić i dlaczego dopiero teraz na to wpadliśmy?
Smutek, smutek, smutek. Nieprzespane noce i szukanie jego w swojej pościeli.
Koszmary, które jak się okazują po przebudzeniu niestety są rzeczywistością, lub sny w których jesteście szczęśliwi, ale po przebudzeniu czar pryska i znów jesteś sama jak palec.
Nie umiesz pozbierać myśli, musisz przeorganizować cały swój dzień, tak by o nim nie myśleć. Znajomi mówią Ci że będzie dobrze i potrzebujesz czasu, że powinnaś zrobić coś dla siebie, wyjść na imprezę, kogoś poznać, ale tak nie jest, a Ty wcale nie masz ochoty teraz nikogo poznawać. Masz ochotę zostać w domu, schować się pod koc, wpierdzielać lody z pudełka, oglądać komedie romantyczne, rzewnie pochlipując i użalać się nad swoją beznadziejnością.