To ciągłe poczucie niepewności, też tak macie? Te setki pytań, na które być może nigdy nie dostaniemy odpowiedzi. Osoby, które niby bardzo dobrze znamy, nagle okazują sie zupełnie kim innym. Czy to znaczy, że nie warto ufać, wierzyć? Szczerze nie ogazniam tego... I pewnie nikt z nas do końca tego nie zrozumie.

Ale to właśnie MY tworzymy tą fałszywą, okrutną i niestety bolesna rzeczywistość. Dlaczego? Nie potrafimy cieszyć się tym co mamy, ciągle narzekamy i marudzimy. Szukamy nowych "przygód" nie patrząc kąpletnie na innych. Często chcemy komuś zaimponować, pokazać jaki to ja jestem fajny/fajna. Fascynacja naszym "chorym"zachowaniem trwa naprawde chwile. A skutki? Czesto ranimy naszych prawdziwych przyjaciół. W efekcie często zostajemy sami, a co za tym idzie, marudzimy jakie to zycie jest straszne i niesprawiedliwe. Popadamy w depresje, nałogi. Takie błędne koło można powiedzieć. Tak więc zamiast siedzieć, użalac się nad sobą i narzekać, zacznijmy poprostu od samych siebie. Badzmy słowni, wierni, uczciwi, poprostu cieszmy się życiem i każdą chwilą. A przede wszystkim nie utrudniajmy go sobie. W zyciu nic nie jest pewne, nutka niepewności na pewno będzie nas meczyła, ale nie popadajmy w paranoje. Kochani życie mamy tylko jedno i niestety nie wiemy co nas czeka za 5, 6, 20 lat, a może i dobrze. Gdybyśmy tak wszystko wiedzieli, czy było by inaczej? Nie sądze

To się rozpisałam

No ale taka prawda niestety. A ja nie znosze poprostu jak ktoś siedzi i się nad soba użala. Szkoda mi w sumie takich ludzi. Ogólnie to ja też nie jestem optymistką i lubie sobie czasami pomarudzić, no ale bez przesady. Co się stało to się nie odstanie, a co ma być to bedzie i tyle Życie mamy jedno, wiec szkoda czasuMusimy być silni Life is brutal i tyle

Uciekam Kochani Dobrej nocy

Kocham Cię Andrzejku