Dodano: 7 SIERPNIA 2012
Wrześniowy poranek, wstał nieświadomy,
Wrześniowy poranek, wstał nieświadomy,
że ostatni raz dziś minie sąsiednie domy.
Tak niedawno przecież odnalazł miłość życia,
teraz razem mieli tak wiele do odkrycia.
Ślub jak z bajki, piękną pojął żonę,
a trzy miesiące później, wszystko skończone.
Nie tak sobie to wyobrażałeś,
do tylu bloków doskoczyć jeszcze chciałeś!
Lecz przyszła śmierć, o pozwolenie nie pytała.
Jedna chwila i śmierć Arka zabrała.
Kilka dni później mecze Gołasia wspomina kraj cały,
te nogi ostatni raz już do gry się poderwały.
Nie będzie punktów zdobytych,
nie będzie już takich akcji znakomitych.
Pogrzeb, to zawsze smutna chwila,
ale wtedy całą Polskę smutkiem owiła.
Ze łzami w oczach żegnali Arka przyjaciele,
razem przeszli przecież tak wiele.
Wszyscy zżyci z kolegą gracze,
ale za Gołasiem najbardziej Igła płacze.
Najlepsi kumple, pasją połączeni,
a ta tragiczna chwila całą przyszłość zmieni.
Już razem nie zagrają,
szansy na rozmowę nawet wspólną nie mają.
Krzysiek numer przyjaciela z drużyny przyjmuje,
pamięć o niesamowitym siatkarzu na zawsze zachowuje.
Drużyna w żałobie pogrążona,
ale dla Arka przeciwnika pokona.
Nadchodzi i zwycięstwo, wręczenie medali,
a w drużynie wszyscy takie same koszulki ubrali.
I znowu oczy łzami zachodzą,
bo Polacy z szesnastką na podium wychodzą.
Szesnastka na plecach, a i na pierś się dostała,
tak, to w koszulkach Gołasia reprezentacja wtedy stała.
Są różni, ale znikają odmienności mury,
bo wiedzą, że teraz Arek uśmiecha się z góry.
Siedem lat już jesienią minie,
jak widzę ten dzień, kiedy On tak strasznie ginie.
Zwracam się do Boga, choć nie wiem czy wysłucha.
Pytam-dlaczego, ale odpowiada tylko cisza głucha.
Już ostatni raz skoczył do bloku, najwyżej jak mógł,
i za ręce do nieba pociągnął go Bóg.
Niech teraz Arek złapie Boga za nogi,
wyjrzy z nieba, oszczędzi trwogi.
Jako dodatkowy zawodnik na boisku niech wyczekuje,
Wszystkie trudne piłki dla drużyny blokuje.
W środę z Rosją mecz zagramy,
Niech Arek wie, że dla niego wygramy!
Tak niedawno przecież odnalazł miłość życia,
teraz razem mieli tak wiele do odkrycia.
Ślub jak z bajki, piękną pojął żonę,
a trzy miesiące później, wszystko skończone.
Nie tak sobie to wyobrażałeś,
do tylu bloków doskoczyć jeszcze chciałeś!
Lecz przyszła śmierć, o pozwolenie nie pytała.
Jedna chwila i śmierć Arka zabrała.
Kilka dni później mecze Gołasia wspomina kraj cały,
te nogi ostatni raz już do gry się poderwały.
Nie będzie punktów zdobytych,
nie będzie już takich akcji znakomitych.
Pogrzeb, to zawsze smutna chwila,
ale wtedy całą Polskę smutkiem owiła.
Ze łzami w oczach żegnali Arka przyjaciele,
razem przeszli przecież tak wiele.
Wszyscy zżyci z kolegą gracze,
ale za Gołasiem najbardziej Igła płacze.
Najlepsi kumple, pasją połączeni,
a ta tragiczna chwila całą przyszłość zmieni.
Już razem nie zagrają,
szansy na rozmowę nawet wspólną nie mają.
Krzysiek numer przyjaciela z drużyny przyjmuje,
pamięć o niesamowitym siatkarzu na zawsze zachowuje.
Drużyna w żałobie pogrążona,
ale dla Arka przeciwnika pokona.
Nadchodzi i zwycięstwo, wręczenie medali,
a w drużynie wszyscy takie same koszulki ubrali.
I znowu oczy łzami zachodzą,
bo Polacy z szesnastką na podium wychodzą.
Szesnastka na plecach, a i na pierś się dostała,
tak, to w koszulkach Gołasia reprezentacja wtedy stała.
Są różni, ale znikają odmienności mury,
bo wiedzą, że teraz Arek uśmiecha się z góry.
Siedem lat już jesienią minie,
jak widzę ten dzień, kiedy On tak strasznie ginie.
Zwracam się do Boga, choć nie wiem czy wysłucha.
Pytam-dlaczego, ale odpowiada tylko cisza głucha.
Już ostatni raz skoczył do bloku, najwyżej jak mógł,
i za ręce do nieba pociągnął go Bóg.
Niech teraz Arek złapie Boga za nogi,
wyjrzy z nieba, oszczędzi trwogi.
Jako dodatkowy zawodnik na boisku niech wyczekuje,
Wszystkie trudne piłki dla drużyny blokuje.
W środę z Rosją mecz zagramy,
Niech Arek wie, że dla niego wygramy!
Piękny wiersz.! Wzruszyłam się , aż .!
Napisała go : Amanda Krzyśko.
Napisała go : Amanda Krzyśko.
Nasza siatkarska drużyna w niebie jest co raz silniejsza... - Hubert Wagner
