Już nie mogę, nie daję rady. Wszystko jest takie okropne! Nie wiem czy jestem zła na siebie czy na innych?
Już nic nie wiem mam okropny mętlik.Chcę się cofnąć w czasie czuć tak jak kiedyś, taka szczęśliwa!

Co z Tego że będę grać wiecznie uśmiechniętą Wiktorie skoro i tak czy siak gdy zostaję sama jestem zrozpaczona.

Wszystko mnie przytłacza, gdzie są wszyscy? Nie widzicie że was potrzebuję jak nigdy? Najłatwiej wbić nóż w plecy niż przytulić i powiedzieć że jest się ze mną?

Potrzebuję was jak nigdy, nie radzę sobie z tą samotnością, nie znoszę wieczorów, przypominam sobie te wszystkie chwile z nim, każde słowo każdy gest. Nie wiem dlaczego wraca to do mnie po takim czasie?

Tak długo udawałam że nic mi nie jest, że wszystko jest w jak najlepszym porządku a to nie prawda. Gdy już o Tobie zapomniałam to się przypomniałeś, przytuliłeś a ja znów czułam że jestem bezpieczna, to trwało chwilę, lecz ta chwila wystarczyła żebym uwierzyła że tak może być wiecznie....
Zastanawiam się tylko czy ty myślisz o mnie tyle co ja myślę to Tobie. Głęboko wierzę w to że jeszcze znajdę kogoś i pokocham go tak jak Ciebie.

A co do przyjaciółek: Zamiast pocieszyć wolicie zasmucić, wiem że tego nie widzicie jak bardzo wszystko mnie zasmuca. Najbardziej boli mnie to że nie ma was ... po prostu nie ma was teraz