W pułapce miłości cz.8

Dotknął mojego ramienia, wystraszyłam się cholernie, chciałam coś powiedzieć (niekoniecznie miłego), ale gdy zobaczyłam, że to nasz nauczyciel od razu się zreflektowałam i zamknęłam usta.

-Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć.

-Nic się nie stało.

-Emily, co się dzieje? -Zapytał prosto z mostu.

-Nie wiem, o czym pan mówi.- Zapytałam ze zdziwieniem. W tamtym momencie nie miałam zielonego pojęcia, o co mu chodzi.

-Gdy rano wchodziłaś do klasy, byłaś smutna, a oczy wskazywały na to, że płakałaś.

-Wydawało się Panu. Byłam zmęczona. Późno się położyłam. -Skłamałam bez zająknięcia.

-Nie tylko Ja tak myślę. Nauczyciele również zauważyli, że na lekcjach jesteś nieobecna. -Ciągle patrzył mi się w oczy. Nie wiem, czemu, ale chciałam mu powiedzieć całą prawdę, ale przerwali nam uczniowie wchodzący do Sali.

-Po lekcjach widzę cię u nas w klasie.

-Ale..-Zaczęłam, ale przerwał mi.

-Nie ma żadnego, ale, Emily.

-Dobrze. -Odpuściłam.

Przez pierwszą godzinę Pan opowiadał jak zajęcia się będą odbywały. Na następnej mamy wybierać skład na wyjazd, osoby wybrane będą miały dodatkowo 5 godzin zajęć. Nie ruszało mnie to. Teraz ma być przerwa 30 minutowa, a mnie się nie chce wychodzić.

-Emily idziemy? -Zapytała Amanda.

-Nie chce mi się ruszać. -Spojrzała na mnie z dziwnym wyrazem twarzy. -Coo?

-Tobie się nie chce ruszać?

-Chcę sobie poćwiczyć. Wiesz, że mało ćwiczyłam podczas wakacji. Nie miałam siły na taniec. Jeszcze się okaże, że nigdzie nie pojadę na żaden konkurs.

-Wiesz, co masz rację, kiepsko by było -Uśmiechnęła się serdecznie. -Wziąć Ci kawę?

-Nie dziękuję.

Gdy wszyscy wyszli zaczęłam ćwiczyć. Zapomniał już, jakie to przyjemne uczucie, zapomina się o całym świecie. Wszystko się ulatnia, zostaje tylko Ja, parkiet i muzyka. Czułam się szczęśliwa. Całe półgodziny przetańczyłam. Z tego przyjemnego świata wyrwał mnie dzwonek. Wyłączyłam muzykę, nagle ktoś wszedł do klasy. Był to Tom, od razu skierował się w moją stronę.